De dag van jouw geboorte staat nog tot in het kleinste detail in mijn geheugen geprint. Soms, wanneer ik er nood aan heb, ga ik terug naar die bewuste dag. Niet naar het pijnlijke, afschuwelijke afscheidsmoment. Maar naar het moment dat we jou voor het eerst zagen, dat ik naar je papa keek en pure fierheid in zijn ogen zag, dat ik alleen maar pure trots en liefde door mijn lichaam voelde stromen.
Ik sluit mijn ogen en denk terug aan dat moment, wanneer ik je dicht bij mij hield, en voor heel eventjes, voelt het weer als toen, als toen wanneer ik je dicht bij me had, en voel ik al die liefde opnieuw stromen.
Het is ondertussen bijna 6 maanden geleden, 181 dagen om precies te zijn. Is het raar dat ik nog steeds de dagen tel?
De tijd tikt verder, de wereld draait door. Ze is nooit gestopt met draaien, en god, wat heb ik dat in het begin geprobeerd. De wereld laten stoppen met draaien. Hoe durfde ze ook, jij zat niet langer veilig in mama’s warme buik, ik had je net moeten laten gaan, afscheid nemen, jij was er niet meer. Waar haalde ze het lef vandaan om zomaar door te gaan alsof er niets was gebeurd? Maar hoe hard ik het ook probeerde, de wereld draaide onverbiddelijk door, terwijl ik in 10 000 stukjes achterbleef.
6 maanden later, heb ik een groot deel van die 10 000 stukjes terug bij mekaar kunnen brengen. Al is het soms op een heel andere manier, sommige stukjes die niet meer passen, of nieuwe stukjes die nu wel bij mij horen. Want jij zorgde voor heel wat verandering. Zo klein als je was, zo groot was de liefde al voor jou, liefde die nog elke dag groeit. Soms zeggen mensen dat er uit elke gebeurtenis wel iets voorkomt, dat alles met een doel is. Nu, ik kan het me moeilijk voorstellen dat er een doel zat achter jou verliezen. Al kan ik wel zeggen dat je mij, en heel mijn visie over het leven veranderde.
6 maanden later lijkt het ook voor onze omgeving al ver in het verleden te liggen. Alsof 6 maanden meer dan lang genoeg geweest is om te rouwen, om met jou bezig te zijn, over jou te willen praten. Je wordt soms door mensen nog zeer weinig tot niet vernoemd. Maar een kind, groot of klein, vergeet je niet, nooit. Het is niet iets dat na een periode “verdwijnt”, alsof er dan plots iets als een grote spons over ons veegt zodat we het allemaal vergeten? Want nu het grootste verdriet ”voorbij” is, is er geen nood meer om over jou te praten? Niets is minder waar.
Ik zou willen zeggen, sorry als ik het soms even wat moeilijker heb, en even geen zin heb in een etentje of feestje, als je soms plots ziet dat de tranen mij dichtbij staan. Ook na 6 maanden is het verdriet nog aanwezig, het gemis, en ook na 6 maanden gaat er geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Dus wanneer je ziet, dat de tranen mij dichtbij staan, praat je dan even met mij? Over mijn dochtertje, mijn sterretje aan de hemel, mijn Aure? Heel eventjes maar, gewoon, zodat ik al mijn liefde voor haar kan delen met jou.
