Een derde kindje, daar waren we meer dan zeker van. We hadden al 2 gezonde dochters, eentje van 3 jaar en eentje van 10 maanden. Een derde kindje, dat zou voor ons de kers op de taart zijn.
Juni 2022 was ik zwanger van ons 3de kindje. Alles verliep prima, net zoals de vorige zwangerschappen. Toch voelde ik me op een bepaald moment onrustig, na de controle op 10 weken bij de vroedvrouw vroeg ik om een echo om het hartje te controleren. Alles was perfect in orde en toch liep het ergens daarna fout. Dat ontdekten we pas 4 weken later. Net voor het slapen gaan ontdekte ik tijdens het toiletbezoek dat ik bruin bloed verloor. Niet zomaar bruin bloed, maar echte dikke klonters. We besloten af te wachten tot de volgende ochtend, maar ook dan was er geen verschil. Bijzonder was dat ik niet ik paniek was, ik wist dat dit niet oké was, het moest alleen bevestigd worden.
Na een telefoon met de materniteit mochten we die ochtend nog op controle bij de gynaecoloog van wacht. Onze dochtertjes gingen even bij de grootouders, zij hadden nog geen weet van de zwangerschap, we wilden dit pas vertellen na de NIPT. Wat ik al vermoedde werd bevestigd. Er was al even geen hartactiviteit meer, het hartje moest ergens rond 10 weken gestopt zijn met kloppen. Mijn man stortte volledig in, dit had hij niet zien aankomen, hij had nog steeds dat sprankeltje hoop. Ikzelf kreeg bevestiging van mijn vermoeden: we waren ons 3de kindje verloren.
2 dagen later moesten we op consult bij mijn gynaecoloog, waar we een curettage bespraken. Die ging de volgende dag uitgevoerd worden. Na het consult besloten we snel iets te gaan eten op restaurant. En toen begon het: weeën, dikke klonters vers bloed, bloed dat langs de benen naar beneden liep. We reden meteen terug naar de spoedafdeling van het ziekenhuis, mijn miskraam was in gang gezet en ik was aan het bevallen. Mijn gynaecoloog werd van de parking geplukt, ze was net onderweg naar huis. Ik verloor te veel bloed en ging in schock. Tussendoor beval ik mijn man, die hulpeloos stond toe te kijken, te bellen naar mijn ouders om ze op de hoogte te brengen, want mijn 2 dochtertjes moesten nog even daar blijven. Met spoed werd er een curettage uitgevoerd.
Na de operatie kwam de gynaecoloog langs en vertelde dat ons kindje klaar zat om geboren te worden en ze het gewoon had kunnen vastnemen. In een kommetje met water werd ons kindje bij ons gebracht. En toen viel ik in die diepe put van verdriet, tranen liepen over mijn wangen heen en tegelijk was het zo mooi. Wat was ons kindje prachtig, alles was gevormd, hoofdje, oortjes, handjes, vingertjes, voetjes en teentjes. Zo wonderlijk! Mijn man wou ons kindje ook zien, dit was ook voor hem zeer zwaar maar zo gewenst.
Ik moest een nachtje in het ziekenhuis blijven, onze dochters kwamen op bezoek en we vertelden dat mama buikpijn had en medicatie moest krijgen en daarvoor even bij de dokter moest blijven slapen. Het was voor ons makkelijker dat zij hiervan niets wisten. Zij gingen naar huis met papa en ik bleef achter met ons kindje. Ik heb hier intens van genoten, zelfs tijdens mijn intense verdriet was ik blij dat mijn kindje bij me was. Maar het zwaarste moest nog komen. In de voormiddag mocht ik het ziekenhuis verlaten, maar ik mocht mijn kindje niet meenemen. Ze gingen het onderzoeken, kijken of er een bepaalde reden was voor de miskraam. Dat wou ik ook graag weten, maar mijn kindje achterlaten was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Ik kon maar niet die ziekenhuiskamer uitstappen, ik wou mijn kindje niet achterlaten.
Uiteindelijk heb ik me opgetrokken aan de gedachte dat mijn man en dochtertjes beneden op me stonden te wachten. Daarna hebben mijn man en ik de tijd genomen om dit te verwerken. Gelukkig konden we bij elkaar terecht om erover te praten, te wenen, ons verdriet te verwerken. Een hele tijd zag ik mezelf als de oorzaak en dacht ik dat ik niet meer zwanger kon worden. Uit onderzoek bleek dat er geen oorzaak te vinden was, de natuur had zelf beslist om onze zwangerschap af te breken.
Nu zijn we 2 jaar later, het verdriet is er nog steeds, nooit zullen wij ons 3de kindje vergeten, want wij werden op dat moment opnieuw mama en papa. Maar ondertussen hebben wij er een broertje bij, ons 4de kindje. Voor de buitenwereld ons 3de kindje, voor ons is hij ons 4de kindje. Zo gelukkig met hem erbij, hij is zo een schatje!
Mijn gezin is nu compleet, ook al hebben we dit meegemaakt, dat maakt mijn gezin ook compleet. De datum van het verlies komt nu weer dichterbij, het verdriet blijft, de leegte ook. We branden dan een kaarsje bij de foto van ons kindje. Was het een jongen of een meisje? Dat gaan we nooit weten, een naam hebben we ook niet voor ons kindje. Maar we zijn wel voor altijd een gezin van 6, dat intens geniet van alle momenten samen!
