Op 17 januari 2012 werden wij de trotse ouders van Mills, kleine broer van Karst.
5 maanden en 5 dagen hebben we kunnen genieten van deze kleine baby en broertje… Tot het noodlot toesloeg.
Mills ging al enkele weken naar de onthaalmoeder, tot die bewuste vrijdag 22 juni.
Ik had een gemiste oproep van de onthaalmoeder en belde haar terug. Ik kreeg echter de verantwoordelijke van de kinderopvang aan de lijn met de vraag of ik onmiddellijk naar huis kon komen, want het ging niet zo goed met Mills. Het was me niet duidelijk wat er scheelde en veel details deelde ze niet… Of mocht ze niet delen.
Ik vertrok huiswaarts en belde mijn man, in de hoop dat hij misschien wel wat meer info vast kon krijgen.
Hij belde de onthaalmoeder en kreeg de MUG-arts aan de lijn, met de melding dat ze Mills aan het reanimeren waren en dat het er niet goed uitzag… In allerijl vertrok ook hij, maar dan richting UZ Leuven, omdat de ambulance naar UZ Leuven zou gaan met Mills.
Ik reed uiteindelijk dan ook naar UZ Leuven en daar hebben we lang zitten wachten op de ambulance. In mijn ogen was geen nieuws goed nieuws, maar mijn man dacht daar anders over (mede door die MUG-arts).
Uiteindelijk kwamen ze ons halen en waren ze toegekomen met Mills… Spijtig genoeg had de hulp niet kunnen baten en was Mills overleden… Onverklaarbare wiegendood was het verdict, een slecht lotje uit de loterij… Onze wereld stortte in.
Van Spoed werden we naar een kamer op de kinderafdeling gebracht, Mills afgedekt met een lichtblauw fleecedekentje (zijn gezicht ook afgedekt om andere ouders niet af te schrikken 🙁 ).
Ik heb hem in mijn armen gehouden, familie op de hoogte gebracht, geweend en geweend…
Vanaf dan leefden we in een roes… Ons andere zoontje werd opgehaald op school. Hij is ‘afscheid komen nemen’ omdat dat het beste zou zijn voor zijn rouwproces.
Een week later was Mills zijn begrafenis… Een mini witte kist en de hele familie kwam met windmolentjes af, naar de betekenis van Mills zijn naam.
Een kind verliezen is iets wat je niemand toewenst… Een ergere situatie en test voor je relatie kan ik me niet inbeelden. We rouwden elk op onze eigen manier, met ups en downs…
Terug zwanger worden stond lang niet op de planning. In 2013 hebben we dan nog een curettage moeten ondergaan (zwanger maar geen kloppend hartje). In 2014 konden we opnieuw een broertje verwelkomen, wat mij wel troost gaf. En eind 2015 de kers op de taart met onze dochter.
Mills blijft altijd deel van ons gezin, zijn fotodoek hangt in onze living, maar ik probeer me niet te verliezen in de ‘wat als’-vragen of wie hij nu zou zijn, want daar ga je aan kapot.
Ik probeer te genieten van ons gezin en hoop dat onze beschermengel over ons blijft waken.
Het was geen makkelijke strijd, maar mijn oudste zoontje heeft me erdoor geholpen. Voor hem moest ik opstaan, koken, wassen… Kortom leven!
Ter ere van ons zoontje, Mills Schelstraete
Geboren 17 januari 2012
Overleden aan wiegendood op 22 juni 2012
Broertje van Karst, Flinn en Minne
