Ons verhaal begint al eventjes geleden met een hele grote kinderwens. Na een jaar ongeduldig wachten bleef een zwangerschap echter uit en beslisten we om de hulp van de wetenschap en de medische wereld in te schakelen.
Zo begonnen we in 2022 aan een fertiliteitstraject waarvan de begindatum gekend is maar waarvan we de einddatum niet wisten. We gingen door allerhande onderzoeken waarna ons uiteindelijk werd verteld dat ze geen reden konden vinden waarom het bij ons niet lukte. Zo startten we met goede moed aan de eerste IUI-pogingen. Elke keer hopen op een wonder dat maand na maand uitbleef, teleurstelling na teleurstelling.
Na een jaar IUI-pogingen kozen we ervoor om de volgende stap te nemen in ons traject en gingen we voor IVF. Maar al snel bleek na de eerste poging dat dit ook niets ging worden. Geen enkele eicel raakte bevrucht, ook dit kwam als een donderslag bij heldere hemel.
Gelukkig is de medische wereld al ver gevorderd en konden we overgaan tot onze eerste ICSI-poging. Na de eerste poging ICSI waren we goed gestart, eindelijk werd er ontdekt wat er mis ging in het hele proces en kwamen er 3 bevruchte embryo’s uit de poging. Hiervan werd er eentje teruggeplaatst en na twee bange weken kregen we de verlossende telefoon, wij waren in verwachting! Onze grote droom zou in vervulling gaan, en als kers op de taart waren we uitgerekend voor 8 december, mijn 30ste verjaardag! Het geluk kon niet op! We konden het wel van de daken schreeuwen en iedereen mocht het weten.
De zwangerschap startte met weinig kwaaltjes en verliep goed. We kregen ook meteen een afspraak in het ziekenhuis en na 4 weken bevruchting konden we ons kleine wonder al even bewonderen op de eerste echo. Hierop zagen we voor het eerst het hartje kloppen. En met deze eerste echo begonnen onze toekomstdromen te groeien.
We leefden vol spanning naar elke volgende echo toe, vermits we in een fertiliteitstraject zaten werd ons steeds op het hart gedrukt dat de kans op een miskraam groter was dan via de natuurlijke weg.
Maar ook de echo bij de vroedvrouw bleek goed te zijn, weer een opluchting en een stap dichter bij onze droom.
Op 12 weken keken we vol spanning mee op de echo die de gynaecoloog met precisie maakte. ‘Het ziet er allemaal heel goed uit’, waren haar verlossende woorden, en de hoop dat onze droom echt zou uitkomen werd nu wel heel realistisch, we waren de cruciale weken voorbij. En samen met een positieve NIP-test konden we het 2de trimester zonder zorgen ingaan.
Blij als we waren kondigden we met grote trots aan dat het een meisje ging worden!
De echo op 20 weken kwam eraan, weer een spannend moment, maar onze dochter stelde het goed. Ze bewoog veel op de echo’s, het leek wel of ze verstoppertje speelde en haar in de meest onmogelijke bochten wrong. De weken die volgden waren zalig, het leek echt alsof we al een band met ons gezinnetje hadden opgebouwd. Haar stampjes uitlokken en ze hierna ook voelen was geweldig!
Op maandag 19/08 (24 weken) gingen we nog eens op controle bij de vroedvrouw. Daar zagen we dat ze zich maar weer eens had gedraaid, maar alles was prima en we hoorden haar hartslag.
Met een goed gevoel gingen we naar huis en begonnen we alweer verder te dromen van onze toekomst samen. We gingen het derde trimester in met alleen maar goed nieuws en dat voelde als een start om kleertjes te kopen, spulletjes te verzamelen … en ons nestje vorm te geven.
Woensdag werd ik een beetje ongerust, ik had haar minder gevoeld dan anders, maar probeerde mezelf gerust te stellen met dokter Google: dat dit weleens kon voorvallen en dat ze dit over enkele dagen dubbel en dik zou inhalen. Maar donderdag bleven de stampjes ook uit … dus besliste ik om te rade te gaan bij de vroedvrouw. Ze stelde me gerust, maar zei dat ik best even langs het verloskwartier kon gaan, daar mochten we altijd binnen en konden ze een kleine check-up doen.
Vol goede moed en niet wetende wat ons te wachten stond, gingen we het verloskwartier binnen.
We werden meteen verder geholpen door de vroedvrouw die op zoek ging naar de hartslag. Maar met haar apparaat kon ze het niet goed vinden. Ze stelde ons gerust, want ze hoorde wel iets dus er was nog beweging. De gynaecoloog werd erbij geroepen om een echo te nemen en zo haar hartslag te zoeken.
Maar toen bleef het stil …
Er werd geen hartslag meer gevonden en de verschrikkelijke woorden werden uitgesproken: “Ik vrees dat ik slecht nieuws heb …”
Die ene zin kwam binnen als een bom, onze grote droom spatte uit elkaar, tranen vloeiden over onze wangen … Wat nu?
We kregen een golf van informatie over ons heen, maar dat drong niet door. Het enige waar wij aan konden denken was ongeloof. Hoe kan dit? Waarom wij? Wat is er met ons meisje gebeurd? Op deze vragen kregen we toen, en nu nog altijd geen antwoord.
We gingen nog even wat spullen ophalen thuis en gingen donderdagavond terug binnen.
Meteen werd alles in gereedheid gebracht om de bevalling in gang te zetten. Er ging heel wat door mijn hoofd, maar vooral: hoe ga ik dat doen? Hoe moet ik bevallen? Ik voelde mij hier totaal niet op voorbereid. Maar we stonden ervoor en moesten erdoor.
Donderdagavond werden we al door de vroedvrouwen ingelicht dat er zoiets bestaat als Boven de Wolken, zonder twijfelen meldden we ons aan bij hen.
Na een korte en zware nacht vol spanning werd Lus* geboren. Een klein fragiel poppetje van 500 gr en 30 cm lang. Een prachtig wonder lag in onze armen, we waren zo trots en verliefd, want zij maakte ons mama en papa.
Maar meteen kwam ook de weerslag en het verdriet, we zouden onze prachtige dochter nooit zien opgroeien.
Vrijdagavond kregen we bezoek van Koen, hij legde met veel zachtheid en geduld Lus* en ons gezinnetje vast op foto. Hij stelde ons op ons gemak en gaf Lus* de erkenning die ze verdiende.
Zondag mochten we al enkele foto’s van hem ontvangen, een prachtige herinnering die we voor altijd kunnen koesteren.
