Annabel, wat ben je mooi! Wat ben je perfect, helemaal ‘af’! Jouw mondje, jouw neusje… Jouw ieniminiehaartjes… Jouw handjes met die kleine nageltjes… Jouw voetjes… Mooi… Je bent wondermooi.
29 april 2016 zou voor ons een van de mooiste dagen uit ons leven worden. Het was de dag waarop we onze tweede dochter zouden verwelkomen. We voelden ons gezegend met twee meisjes in het vooruitzicht. Twee keer staartjes maken, twee keer nagels lakken, twee kleedjes die aan de wasdraad hangen te drogen… “Twee meisjes, dat moet gewoon dubbele fun zijn!”, ging er door onze gedachten. Stiekem hielden we ons voor dat deze dag zou plaatsvinden begin mei. We dachten dat onze tweede baby, net als grote zus, wat langer dan uitgerekend in mama’s buik zou vertoeven. Maar het werd maart.
Woensdag 16 maart 2016 rijden we ’s morgens in alle vroegte richting UZ Gent. Onze tweede dochter zal, net als grote zus, ter wereld komen na een ingeleide bevalling. Met het grote verschil dat we nu het gehuil van een pasgeboren baby niet zullen horen. Het zal oorverdovend stil blijven.
De eicel – zo heette de bevallingskamer –, ligt aan de rechterkant van de gang. We herinneren ons beiden nog zo goed het moment waarop we voor het eerst de kamer binnenkwamen en het bijhorende gevoel…
We kwamen de kleine, felgroene kamer binnen en werden overvallen door tranen. We zullen onze dochter hier op de wereld moeten zetten. In deze foeilelijke, veel te kleine kamer. Op de kamerdeur stonden zwarte strepen door er veelvuldig met bedden tegen te rijden. Van de muur kwamen stukjes verf los, veroorzaakt door diezelfde bedden. “Zouden hier al veel kindjes stil geboren zijn?” Op het moment dat we de kamer binnen stapten, hadden we nooit gedacht dat die kamer ons ooit lief zou zijn. Achteraf bleek die kamer niet klein en kil te zijn, maar knus, gezellig en warm. Tot in de nok gevuld met liefde.
Wat een gekke meid hebben wij toch!
Het proces van de inleiding – tabletje opsteken, wachten, ballon, wachten enzovoort – kenden we al. Het zorgde voor een zekere rust. En die rust namen we ook letterlijk: in afwachting deden we nog een dutje, want we hadden geen goede nacht achter de rug. De vroedvrouw en gynaecologe raadden mama aan om een epidurale te nemen. “Het is niet nodig nog meer af te zien. Het is al moeilijk genoeg zo”, waren hun woorden. Oké, dat was wel nieuw, maar de anesthesist stelde ons meteen gerust met zijn woorden: “Mevrouw, ik zorg ervoor dat uw bevalling pijnloos zal verlopen.” En gelijk had hij. Omstreeks 5u30 kondigde onze dochter zich aan. Haar voetjes zaten al klaar om eerst geboren te worden. – Wat een gekke meid hebben wij toch! – Papa sprak mama lieve en aanmoedigende woorden in. Mama kreeg zo de kracht om onze tweede dochter op de wereld te zetten. Om 17u58 uur bleef voor ons de tijd stilstaan. Onze wondermooie dochter is op de wereld. Onze Annabel. De vroedvrouw vraagt nog eens aan mama of ze Annabel direct bij zich wil hebben. “Natuurlijk!” en mama neemt Annabel onmiddellijk met haar beide handen aan.
De ene traan na de andere rolt over mama’s en papa’s wangen. Ontroerd door de schoonheid, de liefelijkheid. Verscheurd door de stilte.
De gynaecologe en de vroedvrouw beslissen om ons alleen te laten. We moeten op het belletje duwen als we iets nodig hebben.
In de 24 uren die volgen, blijft Annabel dicht bij ons. Heel dicht. Nadat mama haar heerlijk lang bij zich gehouden heeft, neemt ook papa haar op zijn borst. Een moment waarvan we beiden zo hard genoten hebben, maar ook zo’n moeilijk moment… Tranen stromen opnieuw over onze wangen. Het moment wordt vastgelegd door Sharon, de fotografe.
Sharon kwam omstreeks 21u onze kamer binnen. We hadden haar op voorhand gecontacteerd met de vraag of ze foto’s wilde maken van ons dochtertje. Ze is de eerste die ons sereen proficiat wenst met de geboorte van onze dochter. Ze is aanwezig in de kamer, maar toch ook niet. Ze voelt ons goed aan en zegt de juiste dingen op het juiste moment.
Terwijl Sharon onzichtbaar foto’s maakt, wrijft vroedvrouw Barbara, die nog eens komt kijken hoe het met ons gaat, lieflijk over mama’s hand. Wanneer de nacht valt, neemt mama Annabel op haar borst en dommelt heerlijk in.
Annabel, je hoort het wel en je voelt het zeker en vast: jij, maar ook mama en papa worden omringd door warme mensen. Ook je lieve oma, opa, meter en peter komen je de volgende dag bewonderen in het ziekenhuis en hun liefde vervult de kamer. Ook je grote zus is er. Wat is ze enthousiast om ‘Baby’ te zien! Ze steekt haar vinger uit naar je neus en zegt vol enthousiasme: “Neusje!”. Ook grijpt ze naar je hand. We moeten haar zelfs wat tegenhouden met haar enthousiasme en liefde voor jou, want eerlijk, ze is een beetje wild met jou. Vind je ook niet?
Afscheid van Annabel
Donderdag 17 maart 2016 om 18u nemen we voor een eerste keer afscheid van Annabel. Een lieve vroedvrouw neemt haar mee. Wij nemen symbolisch een vlinder – gekozen vanop de vlinderkoffer van het UZ Gent – mee naar huis. Mama en papa liggen ’s avonds opnieuw samen thuis in bed, maar oh god, wat een leegte…
De dagen erop gaan we Annabel elke dag knuffelen in het funerarium. We trekken haar ook andere kleertjes aan. Wat zijn we blij dat we twee outfits in maat 46 uitgekozen hebben. Ze passen perfect met haar 45 cm en 2.000 kg. Annabel is een echt meisje met haar roze kleertjes aan! We stellen haar ook voor aan haar tantes, nonkels, neefjes, nichtjes en haar overgrootmoeder.
Annabel, je bent vast heel blij dat je hen mogen ontmoeten hebt en hun liefde nu ook echt voelt. Annabel, het is echt gek. Telkens als we naast je wiegje zitten of als je in onze schoot rust, lig je rustig te slapen. Alles is normaal. Zo voelt het ook. En plots dringt het tot ons door: je bent wel erg stil… Nooit gedacht dat we zo zouden verlangen naar het gekrijs van een baby, naar het gekrijs van jou, Annabel. Helaas horen we niets. Geen geluid… Alleen het beeld van jou… Elk detail van je kleine ik nemen we in ons op en slaan we op in ons hoofd. Naast de fotografe proberen ook mama en papa je voor eeuwig vast te leggen op de gevoelige plaat. Misschien vind je het nu wel genoeg geweest, al die foto’s. En misschien voel je je een beetje gegeneerd… Mocht het zo zijn: Sorry, lieverd! Mama en papa willen graag zoveel mogelijk foto’s van jou en van ons samen om je op de ene of andere manier toch dicht bij ons te houden en eerlijk… Ook omdat we, mocht ons geheugen ons ooit in de steek laten, we elk detail van jou zo kunnen terugzien.
Een week na de geboorte van Annabel nemen we met een dienst in intieme kring afscheid. Voor het kaartje dat we meegeven aan onze familieleden gebruiken we een foto gemaakt door Sharon. Het is de eerste keer dat we ons bedenken hoe oprecht blij we zijn met de foto’s. In de dagen die volgen, moeten we gewoon elke dag minstens één keer door de fotoreeks gaan. We kijken urenlang naar de talrijke, mooie foto’s van Annabel. Elke vezel in ons lijf smacht ernaar… Als we plots overvallen worden door boosheid omtrent wat gebeurd is, brengen de foto’s een zekere rust. We zien dan opnieuw Annabel haar lieflijke snoet en worden overvallen door liefde… En dan beseffen we dat we rijk zijn: rijk aan twee dochters, rijk aan foto’s, rijk aan herinneringen, rijk aan beelden in ons hoofd. Rijk.
En we zijn blij, want…
We namen de tijd om herinneringen te maken. We namen de tijd om de momenten te beleven. Ook nu blijft de tijd een belangrijk iets voor ons. We nemen de tijd. We beleven bewust onze momenten. Soms met een lach, maar nog heel vaak met een traan.
Annabel, jouw papa en mama zijn twijfelaars. Enorme twijfelaars. Maar nog nooit voelden zoveel beslissingen zo juist. We gingen af op ons gevoel, want soms kregen we zoveel vragen tegelijk. In het ziekenhuis werden we overstelpt’ met vragen, in het funerarium, door de diaken… Tijdens een gesprek met de begrafenisondernemer ging het bijvoorbeeld ongeveer als volgt: “Welke kist willen jullie? Willen jullie haar begraven of cremeren? Willen jullie rouwbrieven rondsturen? Hoe zien jullie een dienst? Hoe willen jullie dat de kist binnen gedragen wordt bij de dienst? Hoe willen jullie dat de kist buiten gedragen wordt? Wat doen jullie daarna? Willen jullie bloemen op het altaar? Op de kist? Wat moet er op het kruisje staan om op het kerkhof te zetten? Willen jullie een rouwkaartje meegeven aan de familie?” Annabel, we zaten vaak met onze mond vol tanden. We waren een beetje zoals jou… Stil. We stonden versteld hoeveel we eigenlijk moesten beslissen en dat tijdens de zwaarste dagen uit ons leven. Soms wisten we ook echt niet wat we wilden. We hebben ook beslissingen genomen en het op het moment zelf toch anders aangepakt. Zo heeft papa je niet alleen binnengedragen bij de dienst zoals voorzien, maar ook na de dienst – dat was niet voorzien. Papa heeft jou tot slot ook gedragen naar jouw laatste rustplaats – ook dat was niet zo gepland – maar het voelde op dat moment als het enige juiste. Annabel, we hebben jou op onze handen gedragen en dragen jou nog steeds op onze handen.
Als we terugdenken aan de momenten met jou, dan voelen we liefde. Soms een pijnlijke, maar vooral een intense, allesoverheersende liefde.
