Casper
6 September: yes!
Een positieve zwangerschapstest: we waren 6 weken in verwachting.
Alle echo’s en controles waren super, dus top.
Maar al snel kwamen alle kwaaltjes die je maar kon bedenken: hoofdpijn, buikpijn, enz. Ik had een hele moeilijke zwangerschap (misschien was dit een voorteken) en op 25 weken werd ik voor de eerste maal op spoed opgenomen met een bloeding en harde buiken.
Na een weekje ziekenhuis was de buik weer rustig en mocht ik naar huis. Na een laatste echo was alles in orde. Er was alleen iets te veel vruchtwater, maar niets om ons zorgen over te maken.
Drie dagen later, op zaterdag 19/02/2022, braken mijn vliezen.
Terug naar spoed. Omdat ik nog maar 31 weken ver was, werden we doorverwezen naar het UZ Gent, waar ze meer gespecialiseerd zijn in neonatologie, in de hoop dat we de 34 weken zouden bereiken zodat we terug naar het ziekenhuis dichter bij huis konden. Hoe dan ook gingen we niet naar huis zonder kind (dachten we).
Na een eerste reeks onderzoeken en testen bleek alles oké, ook al was mijn water gebroken. We hadden goede hoop.
Maar op dinsdagavond 22/02/2022 (wat een prachtige geboortedatum) kreeg ik weeën. Na een eerste check was alles in orde, dus we zouden nog een beetje doorbijten. De nacht van dinsdag op woensdag om 1 uur werd het alleen maar erger, dus werd de bevalling met spoed ingezet. Omdat Casper in stuit lag, werd heel rap beslist dat het een keizersnede zou worden.
Woensdagochtend 23/02/2022 om 02.07 uur: daar was hij dan, onze Casper. Wat een klein mooi mannetje, maar omdat hij nog zo klein en tenger was, moest hij mee met de dokter.
Euforisch, blij, nietsvermoedend, onbeschrijfelijk, wat een wonder.
Maar het bleef stil.
Woensdagochtend 23/02/2022 om 02.53 uur: de dokter komt binnen en zegt: ‘Na 50 minuten reanimeren is Casper er niet meer doorgekomen…’
STILTE
De dokter vervolgde dat ze het zelf niet goed begrepen.
Alle testen waren gebeurd.
Alle stappen waren gevolgd.
Ze stonden zelf voor een raadsel.
Hij vroeg meteen of een autopsie mogelijk was. (Natuurlijk.)
Wat is er fout gelopen?
Tot nu toe hebben we nog steeds geen antwoorden. Hopelijk krijgen we die nog.
Wat je dan voelt is onbeschrijfelijk. Alles valt weg. Echt alles. Het werd muisstil.
‘Willen jullie Casper nog eens bij jullie hebben?’ vroegen ze.
TUURLIJK.
En daar was hij dan, onze kleine man.
Wat mooi en stil en klein.
Waar was dat gehuil?
Casper is de hele nacht en dag nog bij ons gebleven.
We hebben toch nog afscheid kunnen nemen van onze vlinder.
Een week later mochten we terug naar huis (toch zonder Casper).
Casper hebben we moeten afgeven, maar het verdriet en gemis is voor altijd.
Casper zit altijd in ons hart.
Dankzij Boven De Wolken hebben we mooie foto’s die ons dagelijks herinneren aan ons kleine wondertje Casper.
Sophie en Bjorn,
trotse ouders van Casper
