Ons verhaal start eigenlijk ver voor de zwangerschap.
Mijn man kreeg in 2012 de vreselijke ziekte beginnend met de letter ‘K’. Voor de eerste behandeling stelde de dokter voor om zaadcellen in te vriezen. Door de behandeling bestond de kans dat we niet meer natuurlijk zwanger zouden worden. Drie jaar lang hebben we samen gevochten. Na enkele bijkomende tegenslagen en een paar keer hervallen te zijn, was het ons eindelijk gelukt die slechte beestjes uit te schakelen.
In de zomer van 2015 begonnen we te dromen van een klein mensje en hier maakten we ook werk van. Na enkele consultaties in UZ Gent zijn we met inseminatie gestart. Vier inseminaties en 1 ivf-poging later waren we in augustus 2016 eindelijk zwanger van ons wonder.
Een naam voor een meisje hadden we al enkele jaren in ons hoofd. Het zou vast en zeker een Cilou worden als het een meisje was. Stiekem had ik ook een kleine voorkeur voor een klein prinsesje. Al was een prinsje ook welkom geweest. Op 19 september 2016 hadden we onze eerste echo. Ik was toen 7 weken zwanger. Toen besefte ik pas echt dat ik zwanger was. Ik zag een klein wormpje op het scherm en dat kleine wormpje zat in mijn buik, met in het midden van dat wormpje een bonzend hart dat nogal tekeerging. Het ritme van haar hart gaf ons een gelukzalig gevoel. Een geluid en een gevoel dat ik nooit zal vergeten. Ik kon hier wel uren naar luisteren. Negen weken later en drie echo’s verder werd het duidelijk dat ons baby’tje haar naam Cilou ging zijn. De gynaecoloog zag dat het een meisje was. Al snel kocht ik rokjes, jurkjes, strikjes… Kortom, alles wat bij een meisje hoort. De weken gingen voorbij en zo ook de echo’s. Alle onderzoeken waren goed en al snel kregen we te horen dat ons meisje een grote meid ging zijn. Ze zat telkens boven de curve. Vol spanning en afwachtend naar het einde gingen de dagen voorbij. Weinig of geen kwaaltjes en een steeds dikker wordende buik. Op 36 weken besloot ik samen met mijn mama luiers, doekjes, zeepjes… aan te kopen want mijn laatste maand ging in en zoals er wordt gezegd: ‘Je laatste maand is je laatste dag’. Ik ging in bevallingsverlof, het aftellen kon nu echt beginnen. Cilou was ook steeds heel hevig. Toen ik 17 weken zwanger was, voelde ik ze voor het eerst en sindsdien elke dag. Mijn buik ging heen en weer en af en toe dacht ik dat mijn ribben gingen breken toen ze er weer een krachtige schop op gaf.
Op 8 april werd ik wakker en lag ik nog eventjes in de zetel. Cilou was wel erg rustig, dacht ik bij mezelf. Ik stelde mezelf gerust en dacht: ze wordt te groot en heeft niet veel plaats meer om te bewegen. Mijn man was in ons huisje aan het werken. We waren al een jaar aan het verbouwen en wilden graag nog verhuizen voor de geboorte. In de namiddag ging ik naar ons huis, daar kwam een vriendin ons helpen om het plafond te verven. Met mijn dikke buik ging dat natuurlijk niet meer. Ik zei toen tegen haar dat Cilou heel rustig was en dat ik dus een beetje ongerust werd. Ze stelde mij gerust en probeerde mijn gedachten wat te verzetten. Eventjes later kwam mijn man zijn tante aan. Zij is verpleegster op de materniteit waar ik vier weken later ging bevallen. Zij kwam eens naar de werken kijken. Tussen de gesprekken door vroeg ik haar of het normaal was dat ik ons baby’tje niet meer zo hard voelde. Ze gaf aan dat dit normaal was naar het einde toe, omdat ze groeien, maar dat ik ze wel zeker nog elke dag moest voelen. Ik antwoordde er niet veel op, maar toen begon ik me toch echt wel ongerust te maken. Ik vroeg me af of ik ze eigenlijk wel al had gevoeld die dag. Ik ging naar huis en nam een warm bad. Met de stralen van de douchekop ging ik heen en weer over mijn buik. Normaal gezien reageerde Cilou hier op. Maar niets was minder waar, Cilou reageerde niet. Na mijn bad ging ik even op bed liggen, ik duwde links en rechts op mijn buik in de hoop dat ik Cilou wakker kon maken, opnieuw kreeg ik geen reactie. Toen mijn man thuiskwam vertelde ik hem dat ik ons baby’tje nog niet gevoeld had vandaag en dat ik liever eens naar de materniteit ging voor de zekerheid. Zo was ik tenminste gerustgesteld.
Mijn man zei nog onderweg naar het ziekenhuis dat ik niet moest panikeren, dat alles wel in orde zou zijn, dat ze gewoon te groot werd om te bewegen.
Aangekomen in het ziekenhuis kwam ik eigenlijk redelijk rustig binnen. Ik ging ervan uit dat ik mezelf maar iets wijsmaakte. “Binnen een halfuurtje zijn we weer buiten”, zei ik nog tegen mijn man. Aangekomen op de materniteit ging ik naar de monitor. De vroedvrouw wou de monitor aansluiten maar ze vond niet meteen een hartslag. Ze probeerde een beetje meer naar rechts, dan weer een beetje meer naar links om uiteindelijk wat meer naar omhoog te gaan en dan weer naar beneden. Ik keek mijn man bang aan en dacht bij mezelf: dit is niet juist. De vroedvrouw ging een collega halen en opeens vonden ze een hartslag. Ik was meteen opgelucht, maar al snel bleek dat het mijn hartslag was die de monitor had opgemerkt. Mijn hartslag ging de hoogte in omdat ik me steeds meer zorgen begon te maken. De gynaecoloog werd opgebeld voor een echo. Heel snel kregen we daar het slechte nieuws te horen. Ons baby’tje, ons eerste kleine prinsesje, was er niet meer. Er was geen hartslag meer te horen/zien.
Vanaf dat moment weet ik wat ze bedoelen met een gebroken hart. Mijn hart brak in duizend stukjes. Volledig in shock werd ik naar een kamer gebracht, onze ouders en dichte familie kwamen langs. Daar besloten we om de bevalling in gang te steken. Zondag 9 april, buiten scheen de zon, het was een prachtige dag voor velen maar voor ons een donkere dag, een dag dat ons leven op zijn kop stond, een dag die ons leven overhoop haalde en waar onze toekomstdromen voorgoed van de kaart werden geveegd. Die bewuste 9 april zat ik een roes, dat besef ik nu. Ik hield me enorm sterk en dacht maar aan één ding en dat was bevallen. Op 9 april om 21u10 werd Cilou geboren. Ze was zo perfect, met alles erop en eraan. Cilou was 48 cm groot en woog 2 kg 740 op 36 weken. Het liefste van al wou ik ze nooit meer loslaten. Ons kindje, waar we zo lang naar hadden uitgekeken, kreeg eindelijk een gezicht en een naam. Het was tegelijk de slechtste en beste dag van mijn leven. We hadden eindelijk ons wonder in onze handen maar beseften dat we ze snel weer moesten afgeven.
De vroedvrouw gaf ons uitleg over Boven De Wolken, ik had er zelf nog nooit van gehoord. Maandagavond kwamen de fotografen langs. Met heel veel zachtheid hebben zij ons popje gefotografeerd. Ze gaven ons het mooiste cadeau, herinneringen. Want dat is het enige wat nog overblijft.
Cilou bleef op de materniteit en ik kon elke dag naar haar toe om afscheid te nemen. De momenten dat we bij Cilou waren kon ik echt tot rust komen. Haar verlaten was telkens een moeilijk moment. Tot zaterdag 15 april. Toen moesten we voorgoed afscheid nemen. Onze kleine poppemie, wat hadden we ze graag wat langer bij ons gehad.
Op de dag van de begrafenis werd ik enorm getroost door onze hond, Sil. Sil lag tijdens onze zwangerschap elke avond met haar snoet op mijn buik.
Cilou voelde ook haar aanwezigheid. Ze schopte soms zo hard dat Sil haar snoet omhoog ging. Toen ik thuiskwam van het ziekenhuis bekeek ze mij van op afstand, alsof ze niet te enthousiast durfde te zijn om mij terug te zien. Normaal springt ze meters hoog als we thuiskomen. ’s Morgens voor de begrafenis zat ik op de chauffage, aan het wachten tot iedereen klaar was om te vertrekken. Sil sprong met haar voorste poten op mijn schoot en ze legde haar hoofd op mijn schouder en dit drie keer na elkaar. Cilou, ook jouw speelkameraadje, Sil, zag het volledig zitten om jou te leren kennen.
Een oorzaak zullen we nooit kennen. Er is geen reden gevonden. Je was perfect gezond. “De natuur” kregen we als oorzaak. Een harde noot en een litteken voor ons leven.
Thuiskomen met lege handen. Alles stond klaar voor jouw komst. Ik kan het nog altijd niet begrijpen. Ondertussen zijn we een jaar later en ik kan het nog steeds niet geloven. Nog elke nacht droom ik van jou. Nog dikwijls rollen de tranen van mijn gezicht. Overal zie ik kleine baby’s en dikke buiken. Ik gun het die mensen zo hard, maar telkens breekt mijn hart weer in duizend stukjes en vraag ik me af waarom we jou hebben moeten afgeven. Als mensen vragen hoe het met ons gaat zeg ik vaak: “goed”. Het is soms gemakkelijker om dit te antwoorden dan te vertellen hoe we ons echt voelen want dit valt niet met woorden te beschrijven.
Het verdriet en gemis zijn nog steeds aanwezig. Iets wat volgens mij nooit echt zal verdwijnen, al zeggen heel wat mensen dat dit gaat slijten. Dat kan ik moeilijk geloven. Het leven gaat verder, ook voor ons, maar voor ons met een gemis dat nooit meer zal verdwijnen.
Langs deze weg wil ik Boven De Wolken bedanken voor de mooie foto’s van onze kleine prinses, wat jullie doen is zo bijzonder! Ook het topteam van de materniteit in Geraardsbergen kan ik niet genoeg bedanken. Zij hebben er alles aan gedaan om ons te helpen en te steunen tijdens de moeilijkste dagen van ons leven.
Liefste Cilou, je bent onze eerste prinses en je hoort er voor altijd bij!
