7 december 2020, ik herinner mij deze dag nog alsof het gisteren was. Het was de dag na Sinterklaas en we zaten nog in een blije stemming omdat we zo met onze kinderen van dit feest genoten hadden. We droomden ook al van Sinterklaas vieren in 2021. Dan zou ons gezin geen twee kinderen tellen, maar drie! Ik vertrok dan ook heel opgewekt naar de 20 wekenecho. Door de NIP-test wisten we al dat er een meisje zou bijkomen en dus hadden we op Black Friday al een spandoek met haar naam erop besteld. Wat keek ik er die dag naar uit om ons geschenkje, ons Dorothee, te bewonderen!
Omdat de coronaregels toen nog best streng waren en dit toch al de derde zwangerschap was, vond ik het niet nodig dat Jonathan, mijn man zou meegaan. En zo ging ik ‘tussen de soep en de patatten’ snel even naar het ziekenhuis. Helaas werd dit geen snel bezoek. De gynaecoloog richtte zich erg lang op het hartje en maakte zich zorgen over de ontwikkeling. Ik kreeg een doorverwijzing voor een uitgebreide echo en moest een week later naar Leuven. Nog best positief stapte ik de onderzoekskamer buiten. De gynaecoloog had immers gezegd dat er evengoed niks aan de hand kon zijn. Ik maakte aan het onthaal de afspraken voor de volgende zes controles. Maar toen ik de auto instapte en het briefje met de afspraak erop bekeek, drong pas echt tot mij door wat er zojuist allemaal gezegd en gedaan was. Ik had een afspraak in Leuven, voor een uitgebreide echo van ons kindje, bij een belangrijke prof die tot de top van de dokters behoorde. Waarom had ik dit bij onze andere kinderen niet gehad? Was deze zwangerschap dan zo anders dan de vorige twee? Nee, toch? Die avond besloot ik al mijn vragen, gedachten en gevoelens neer te schrijven. Sinds het krijgen van het slechte nieuws voelde het alsof ik liep op het water, niet wetende wanneer een golf mij zou overspoelen en ik kopje-onder zou gaan. En zo begon mijn blog. (https://lopenophetwater546322128.wordpress.com/).
In Leuven werd er een waslijst aan problemen vastgesteld bij ons meisje. Er waren afwijkingen in de hersenen, het hart en de longen. Eind december werd ook duidelijk door een vruchtwaterpunctie dat een chromosoomafwijking aan de basis lag van de slechte ontwikkeling van Dorothee. Het was begin januari toen mij werd voorgesteld om de zwangerschap af te breken omdat ons kindje niet levensvatbaar was. Enkele weken hiervoor was dit kindje nog zo welkom geweest in ons gezin. En nu niet meer? Omdat corona nog steeds gevaarlijk aanwezig was, maakte mijn man alles van een afstand mee. De onderzoeken en de meeste gesprekken mocht hij niet bijwonen. Maar samen hadden we al lang, vanuit ons geloof, een besluit genomen. Zolang Dorothee in mijn buik zat, was ze veilig. Ook van de bevalling zou ze weinig hinder ondervinden. Ze zou het pas moeilijk krijgen wanneer ze zelf moest gaan ademen. We kozen ervoor te geloven in een wonder. Mijn man hoopte op genezing, terwijl ik vooral hoopte op een mooie manier afscheid te kunnen nemen van Dorothee. Twintig weken waren we in blijde verwachting geweest en de twintig weken die volgden waren niet anders. Heel open en eerlijk vertelden we de mensen rondom ons wat er aan de hand was. Ook onze kinderen maakten we duidelijk dat Dorothee ziek was, dat ze niet zo goed zou kunnen ademen als zij en dat ze zou sterven als ze uit mama’s buik kwam. Op moeilijke momenten verborgen we onze tranen niet voor hen, maar zeiden we eerlijk dat we verdrietig waren om Dorothee. Toch waren er vooral blije momenten. We genoten met ons gezin en lieten ook alles vastleggen in een zwangerschaps/gezinsfotoshoot. Elk stampje, elk hikje, knuffels en kusjes op mijn bolle buik… Ik heb het allemaal zo veel intenser beleefd dan bij de andere twee zwangerschappen.
Toch was het een dubbel gevoel. Ik wilde voor altijd zwanger blijven van Dorothee, maar ik wilde haar ook heel graag ontmoeten. Wetende dat ik haar niet zo lang na de ontmoeting weer zou moeten afgeven. Op 15 april werd ik om 7u ’s morgens ingeleid en om 19.30u werd Dorothee geboren. De bevalling was… klungelig en speciaal, maar Dorothee was prachtig! En heel even voelde het als een normale situatie. Jonathan en ik aten nog wat lekkere ziekenhuiskost, de dokters en vroedvrouwen vroegen regelmatig hoe het met ons ging en de kinderarts volgde nauwkeurig de ontwikkeling van Dorothee. Wat was het fijn dat ook Jonathan zijn dochter leerde kennen. Hij had haar nooit gezien, maar enkel haar hartslag kunnen horen tijdens de laatste echo. Nu kon hij haar ruiken, voelen, knuffelen en besnuffelen. De nacht die volgde waakten we om de beurt over Dorothee. Het snurken van Jonathan had een positiever effect op Dorothee dan op mij. Zowel papa als dochter lagen heerlijk te knorren. Maar om 6.30 u merkte ik een verandering op in haar ademhaling. De kinderarts kwam langs en bevestigde dat Dorothee haar hartslag en ademhaling heel zwak waren. Om 7.30 u hebben we dan ook echt afscheid moeten nemen. Lekker knus, dicht bij mama en papa is ze rustig gestorven. We dachten dat de rest van de dag erg saai, stil en verdrietig zou worden, maar wat stond er veel te gebeuren! Omdat de maatregelen rond corona nog erg streng waren, werden onze kinderen een beetje stiekem het ziekenhuis binnengebracht. Zo konden zij toch even hun zusje zien. Ook werden er op onze kamer prachtige herinneringsspulletjes binnengebracht van het Berrefonds en ook van het ziekenhuis zelf. De verpleging nam Dorothee mee en maakte alvast enkele afdrukjes en foto’s van haar. Ondanks dat Dorothee gestorven was, kwam het personeel haar toch aandacht geven en bewonderen. In de namiddag kwam de fotografe langs van Boven de Wolken. Voor mij was dit een moeilijk en confronterend moment. Maar wat ben ik blij dat deze fotograaf is langsgekomen, want wat zijn de foto’s professioneel gemaakt en wat zijn de emoties die te zien zijn puur. Boven de Wolken zorgde ervoor dat we ons die dag echte VIP’s voelden op de materniteit, echte Very Important Parents.
Al werd ons aangeraden om deze zwangerschap af te breken, we zijn zo dankbaar dat we deze zwangerschap hebben kunnen afronden.
