26 juli 2021
Daar waren ze dan, de drie positieve zwangerschapstesten. Vol verbazing hield ik ze enkele minuten vast, tranen rolden over mijn wangen, het was gelukt! We waren helemaal nog niet zo lang bezig, en toch zat jij daar al in mijn buikje.
’s Avonds kwam papa pas thuis, ik verraste hem door te vertellen dat we een klein wondertje mochten verwachten. Zo fier als hij was, nam hij niet enkel mij vast om te knuffelen, maar ook jou.
16 augustus 2021
Onze eerste echo, 8 weken ver waren we ondertussen. Wat een magisch gevoel… We zagen jou voor de eerste keer. Wat een liefde voelden we opkomen. Je was perfect, wat waren we trots dat jij ons gezinnetje compleet zou maken.
We genoten elke dag van jou, elk moment dat ik kon hield ik mijn buikje vast. Met de gedachte dat jij wel al mijn warmte en liefde zou voelen. Net zoals papa, wat genoot hij ervan om zijn grote warme hand richting jou te leggen.
Zelfs onze hond wou niet meer van jouw zijde afwijken. Zo geliefd was je al!
13 september 2021
Wauw! Daar ben je, ons meisje! Jij was zo beweeglijk tijdens de echo. Je showde ons je handjes, je sprongetjes. Ons geluk kon niet op. Alles verliep vlekkeloos. De NIP-test was ook volledig in orde, wat een opluchting.
Dit was ook het moment dat we jouw naam begonnen te kiezen. Papa heeft stiekem toch wat moeite moeten doen… Tot het moment dat ik mijn handen op mijn buik legde, en jouw koosnaampje zei: “Frannepan”… Papa smolt, daar was het dan, jij lieveling, jij ging onze kleine Fran worden.
13 oktober 2021
Het moment dat jouw strijd begon. Mama voelde dat er iets niet oké was, last minute mocht ik nog even op controle bij de gynaecoloog. Ondertussen 16 weken zwanger. Papa kon voor de eerste keer niet mee, maar dat vond ik niet zo erg. Het was toch maar een routine check-up, dacht ik.
Maar dan stond zowel de gynaecoloog als de assistent bij mij, ze zagen dat er iets niet oké was. In jouw linkerlongetje zat er opeens vocht, vocht dat er niet hoorde te zitten… Al wenend heb ik papa gebeld. Hij kwam onmiddellijk naar huis, nam mij vast en vertelde mij dat alles wel in orde zou komen.
De volgende dag werden we in Leuven verwacht, daar bevestigden ze het verhaal… Verschillende scenario’s werden ons uitgelegd. Vanaf dan volgde er wekelijks een controle. Hopend dat het vanzelf wegging. Maar elke week zag het somberder en somberder uit…
Tot op het punt dat ze beslisten om een punctie uit te voeren, om eventuele afwijkingen uit te sluiten. Tijdens de punctie hebben ze ook ineens jouw longetje leeg getrokken om even wat ademruimte te geven. Het vocht ging sowieso terugkomen, de vraag was enkel hoe snel en hoeveel.
Enkele dagen later werden we terug verwacht, de resultaten van de punctie waren goed. Maar het vocht was zodanig snel teruggekomen en in hoeveelheid gestegen dat dit voor jou, lieverd, geen goed teken was.
Maar wat bleef jij vechten, en jouw vechtlust gaf ons hoop!
20 weken ver waren we ondertussen, één van de laatste controles…
Het vocht zat niet meer enkel in jouw longetje, maar ook in je maagje, onder je huidje. Dit zorgde ervoor dat jij begon te sukkelen. Je hartje ging trager slaan, werd wat gekneld door het vocht. Je bewoog trager… Het deed ons zoveel pijn om jou zo te zien.
Hierna volgde een moeilijk gesprek…
Jouw longetjes hadden zich al 5 weken niet kunnen ontwikkelen, jouw lijfje kon het stilletjes niet meer aan… Daarom gaven wij aan dat dit voor jou niet het beste was… We wilden helemaal niet dat jij zou afzien van alles.
Nadat de artsen alle opties hadden besproken, kwamen zij bij dezelfde uitkomst als wij uit.
23 november 2021
22 weken zwanger ondertussen. We werden verwacht in Leuven om alles in te leiden. Jij ging vroeger komen, dat was het, beste lieverd.
Op de echo zagen ze dat je lichaampje niet meer kon, en dat je gestorven was op je veilige plek, namelijk in mama’s buik.
3 dagen hebben we arbeid moeten leveren, mama’s lichaam wou jou nog niet afgeven. Papa heeft mama zo goed geholpen, als een ware held!
25 november 2021
Donderdag 25 november 2021 om 16.31 uur was je er. Ons prachtige meisje.
Door de moeilijke bevalling heeft jouw lijfje wel wat afgezien. Daarom hadden wij beslist om even te wachten om jou te bewonderen.
Mama was fysiek helemaal op, en papa kreeg het emotioneel zeer zwaar… Waardoor we even tijd namen om op onze positieven te komen. Om daarna alle aandacht aan jou te kunnen geven.
26 november 2021
Tijdens het ontbijt begon ik te wenen, ik miste je. Ik moest je zien. Je moest en zou bij ons komen. We vroegen om jou bij ons te brengen, en daar was je. Ons prachtige meisje!
Ons vechtertje!
We zagen dat je heel veel trekken had van papa, dezelfde volle lippen, het schattige neusje. Jouw handjes waren helemaal mama, klein maar fijn!
Wat waren we jou aan het bewonderen.
Dit was het moment dat wij beseften dat wij mama en papa waren geworden. Wat een gevoel van liefde overviel ons… Jij hebt ons gemaakt tot wie we nu zijn, lieve Fran.
Ons vechtertje, ons eerste kindje, onze grote liefde.
We genoten nog even van jou… Maar we moesten jou ook achterlaten.
Een autopsie ging plaatsvinden, omdat jij toch een klein raadseltje was.
Maar daardoor was jij voor ons nog dat tikkeltje specialer…
Daarna kwam Boven de Wolken nog even langs.
Jij mocht van ons volledig in de belangstelling staan, want hoe mooi was jij, en ben jij nog steeds.
Fran, ons mooiste bloemetje in huis.
Tot in de eeuwigheid, lieve schat.
Fran Van Hout, 25 november 2021
