Begin oktober ’22 waren we opnieuw in verwachting. We hadden al een dochter van een jaar en waren dolblij dat ze grote zus zou worden. De bloedtest op 10 oktober bevestigde het goede nieuws. Op 16 november mochten we naar de gynaecoloog voor onze eerste echo, en alles zag er goed uit, we hoorden een hartje kloppen en ons geluk kon niet op.
Op 9 december moest ik terugkomen voor een volgende controle en voor de NIP-test. Tijdens de echo zag alles er goed uit en ineens schrokken we allemaal: er was niet 1 vruchtje, maar er waren 2 vruchtjes te zien! Dat was schrikken, zeker omdat dit vorige keer niet zichtbaar was op de eerste echo. Ik moest even bekomen van het nieuws, belde mijn partner op en samen verwerkten we het nieuws. Eerst heel erg schrikken en wat onzekerheden, nadien blij met het dubbele fijne nieuws.
Op 13 december mocht ik bellen voor de resultaten van de NIP-test en deze waren helaas slecht. Minstens 1 van onze 2 baby’tjes had het syndroom trisomie 21. Een punctie moest meer duidelijkheid brengen. Het leuke nieuws veranderde ineens in een hartverscheurend nieuwtje en de wereld zakte weg onder mijn voeten. Pas meer dan een week later konden we terecht voor de punctie. De vragen en onduidelijkheden bleven zich maar opstapelen, en zo lang in onzekerheid wachten was verschrikkelijk. Met de specialist hebben we toen al de verschillende opties besproken. We hoopten dat, als het slechte nieuws bevestigd zou worden, dit maar bij 1 van de 2 baby’tjes zou zijn. Op de echo hadden we intussen al gezien dat 1 baby’tje een verdikte nekplooi had en geen neusbeentje. We wisten dus al dat we sowieso slecht nieuws zouden krijgen. En dat werd na 4 dagen ook bevestigd.
We moesten een hartverscheurende keuze maken, een keuze die geen enkele ouder wil maken. We beseften dat ons leven heel erg zou veranderen, maar ook dat van de grote zus, onze ouders, familie… Eén week later hebben we de zwangerschap van het vruchtje met het syndroom laten afbreken. Die ingreep was verschrikkelijk. Wetende dat er 1 baby’tje in mijn buik zou sterven, terwijl we alle hoop zetten op het andere baby’tje… Ik zou geen zorgeloze zwangerschap meer doormaken.
Met veel extra controles, veel onzekerheid, verdriet, maar ook een beetje geluk, zetten we onze zwangerschap verder. Half juni ’23 werd mijn bevalling ingeleid en mochten we onze gezonde dochter Lucie op de wereld zetten. Vlak na de bevalling werd ik naar het OK gebracht en hebben ze ons andere dochtertje operatief nog laten komen. Ook voor haar hadden we een mooie naam bedacht, Anna*.
Een dag vol liefde, maar ook met wat verdriet, we waren ouders geworden van 2 dochtertjes en hadden ze het liefst van al ook beiden mee naar huis genomen, maar het lot heeft daar anders over beslist. Het ergste vind ik dat ik van Anna nooit afscheid heb kunnen nemen, haar nooit heb kunnen vastpakken of knuffelen. Geen foto’s heb kunnen nemen van haar en ons gezinnetje. Heel veel dubbele gevoelens, we zijn superblij met onze 2 dochters en beseffen dit elke dag, maar missen ons derde meisje Anna heel erg.
