Lieve Gaspard,
Mijn tweede zoontje, mijn sterretje, mijn kleine prins.
Hier deel ik een klein stukje van mijn hart dat toch helemaal verscheurd is.
Mijn verhaal begon al bij vijf weken zwangerschap, toen we uit mijn bloedanalyse te weten kwamen dat ik besmet was met CMV (cytomegalovirus). Een virus dat doofheid, blindheid of neurologische afwijkingen kan veroorzaken tijdens het eerste trimester van een zwangerschap. Maar ook later, het is nog vrij onbekend terrein in de geneeskunde.
Op acht weken kreeg ik mijn eerste echo en consultatie. Je hartje klopte goed, je was goed aan het groeien, en mijn bloedwaarden van CMV waren in een grijze zone. Dit betekende dat ze niet goed wisten wanneer ik besmet was geraakt. Was het langer dan drie maanden geleden, of was het net gebeurd? Daarop kon niemand antwoord geven, wat wel een belangrijk aspect was, omdat een infectie tijdens de conceptie zeer ernstige afwijkingen kan geven. We besloten toen om verder te gaan met de zwangerschap en te wachten op de vruchtwaterpunctie.
En daar begon het: de onzekerheid bleef groeien, mijn buik bleef groeien. Twaalf weken, zestien weken, twintig weken… alles verliep goed. De NIP-test was goed, je groeide goed, je begon te schoppen, alles was perfect, behalve dat we niet wisten of je neurologisch in orde was.
Ik bleef met de vragen in mijn hoofd: Wat als we een gehandicapt kindje krijgen? Willen we dit? Wat als ze pas iets vinden op 36 weken, zou ik het dan nog willen afbreken? Wat is de kans op doofheid? Welke afwijkingen kunnen ze niet zien? Welke zijn de gevaren? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden…
Op 21 weken kreeg ik een vruchtwaterpunctie. Spannend, zo’n punctie, maar helemaal niet pijnlijk. De dag erna kreeg ik telefoon van de gynaecoloog. “CMV+” was het enige dat ik door de telefoon hoorde. Ik haakte af en begon te hyperventileren, te wenen en over te geven. Ik kon geen weg met mijn emoties.
Op 24 weken werd ik doorverwezen naar het UZ Gent. Ik kon niet begrijpen waarom ik zo laat werd doorverwezen. Een abortus na 12 weken zwangerschap kan enkel worden goedgekeurd door een ethisch comité in België. Een positieve vruchtwaterpunctie en een seroconversie zijn niet voldoende voor een afbreking. We konden nog naar Nederland gaan, want daar hadden we de tijd tot 22 weken. Maar wilden we wel een zwangerschap afbreken waarvan we niet zeker wisten of het kindje gehandicapt zou zijn? Wilden we het traject en het risico verder aangaan? Wilden we een doof kind? Wilden we het risico nemen dat ze prenataal niets gingen vinden? Wilden we pas na de geboorte met zekerheid weten of er neurologische afwijkingen waren? Och ja, we wisten het niet… Wat we wel wisten, is dat we deze zwangerschap alleen wilden afbreken als we er zeker van waren dat er geen toekomst was voor Gaspard. Daarom beslisten we om drie weken te wachten op onze consultatie in het UZ Gent.
Vanaf 24 weken kunnen er pas neurologische afwijkingen worden ontdekt aan de hand van prenatale diagnostiek. Vroeger dan 24 weken zal er meestal weinig tot niets te zien zijn. Vandaar dat ik zo “laat” werd doorverwezen.
En daar zaten we dan op 24 weken op consultatie. Twee uur hebben we daar gezeten, twee uur heeft de arts de tijd voor ons genomen om alles uit te leggen en alles goed te controleren. Zo dankbaar, zo lief, zo goed opgevangen.
Gaspard had cystes in de hersenen, ventriculitis en ventriculomegalie. Ernstige afwijkingen om al op 24 weken zwangerschap te zien. Gaspard had in onze ogen geen toekomst. Wij wilden hem een toekomst geven, maar geen toekomst waarbij een kind/volwassene afhankelijk is van iemand anders. Een mix van gevoelens was er toen aanwezig. Opgelucht dat die onzekerheid weg was? Opgelucht dat ik deze zwangerschap niet verder moest dragen? Opgelucht dat we je een mooie toekomst gingen geven? Verdrietig? Boos? Waarom wij? Zeker dat we het wilden afbreken? Ga ik spijt hebben? Waarom moeten we deze keuze maken? Op de dag van vandaag kan ik mijn gevoelens nog altijd niet plaatsen.
De combinatie van hoop, onzekerheid, keuzes moeten maken, opluchting en uiteindelijk verlies is een emotionele achtbaan die bijna onvoorstelbaar is voor degenen die het niet hebben meegemaakt.
Op 26 weken ben ik bevallen van jou, onze mooie zoon. Zo klein, zo perfect, je krijgt er bijna spijt van. Maar de leegte die ik/we ervaren is zo groot. Het is onbeschrijfbaar. Ik ervaar enkel alle postpartumsymptomen en -hormonen, waarvoor ik geen hulp krijg.
Daarom hang ik me vast aan de volgende leuzen: “Tijd helpt niet om te vergeten, maar om te helen” – “Geef aan de personen die je graag ziet vleugels om te vliegen en wortels om terug te komen.”
Daarom hebben wij een boompje geplant in onze tuin.
Bedankt aan Boven De Wolken voor de prachtige foto’s. We koesteren ze heel hard.
