Je pasgeboren kindje in een kistje leggen en voorgoed afscheid nemen. Bestaat er iets meer hartverscheurend? Iets wat meer snijdt tot in de diepste kern van je ziel? Alles is anders, niets is hetzelfde sinds 22 september 2022. Het is de dag dat wij ouders werden, fiere mama en papa van onze eerste zoon Masai*. Een prachtig kind waar geboorte en dood verweven zijn in dezelfde dag. We koesteren sindsdien het leven, zijn dankbaar voor alle momenten van hoop en licht maar wat is het zwaar om verdriet en tranen te dragen. Loodzwaar.
Ikzelf als mama beleefde de voorbije twee jaar in een bevreemdende waas van rouw en diep verdriet, alsof ik al twee jaar verlamd ben en louter overleef, happend naar adem en rust. Tot op vandaag verwerk ik deze traumatische gebeurtenis met gepaste begeleiding maar hoe hard ik ook probeer, de leegte blijft, de flashbacks blijven komen.
Maar niet alles is donker. Vandaag zijn we super trots op Kai, het kleine broertje van Masai*. Al bijna 10 maand zijn we onafscheidelijk verbonden door pure liefde en nabijheid. Nieuwe energie, een levensdoel, een kapoen van jewelste. Zijn schaterlach verzacht alle leed maar het litteken blijft. Mama zijn van een regenboogkindje is een rollercoaster van emoties, een rit die je dagelijks meeneemt van hoog en laag en soms zitten we vast of hangen we onderste boven.
In mijn ziekenhuisbed na de bevalling van Masai* begon ik te schrijven aan een emotionele afscheidsbrief voor onze kleine krijger, die ik deels ook in zijn kistje meegaf, in een poging mijn woorden van liefde te laten versmelten met zijn huid, zodat hij die kan meenemen tot in de eeuwigheid. Ik deel de afgewerkte brief vandaag graag met jullie, speciaal voor zijn tweede sterrenverjaardag.
“Geruisloos kwam je ter wereld, lieve Masai. Terwijl buiten het leven verder raasde en de sirenes loeiden, bleef het oorverdovend stil in de verloskamer. Ik hoorde enkel mijn ademhaling, mijn geschreeuw en het zinderende gezoem van de ventilatie. Verder niets.
Warrige doeken en windels maakten dat ik je niet zag, geen glimp. De vroedvrouwen namen je onmiddellijk mee, ik weet nog steeds niet goed waarom. Het liefste wou ik je direct dicht bij mij, op mijn huid, ik wou je zien, ruiken, aaien, knuffelen maar ik bleef alleen achter met papa, in een lege, stille kamer.
De vroedvrouwen wouden je super mooi maken na een intense bevalling en ze gaven je mini kleertjes met schattige safari diertjes. Je zag er bijzonder lief uit in je mini luier.
Wanneer je eindelijk in mijn armen lag, stroomde er een soort liefde in me die elke vezel in mijn lichaam verwarmde. Het was heel bijzonder, Masai. Er vloeiden tranen van verwondering en tranen van verdriet. Je maakte mij mama, jouw mama die onvoorwaardelijk en altijd van je houdt.
Je bent volmaakt, klein en fragiel, maar o zo mooi! Je hebt een prachtig lief snoetje en je lijkt treffend op jouw papa. Wat een mooie wimpers en tot mijn verbazing lange nagels. Ik durfde je eerst amper aanraken, je bent zo zacht en teer, bijna doorzichtig als roze porselein.
Onze reis was er een van vreugde, hoop en wanhoop. We waren ontzettend blij met je komst. De dokters ontdekten enkele ongewone dingen in je genen, maar we gaven je alle kansen om je te verwelkomen in ons liefdesnest, we zouden je verzorgen en vertroetelen als het liefste kind op aarde. Er volgden spannende onderzoeken en het wachten leek eindeloos. Helaas waren na verloop van tijd je hartje en hersenen niet goed aan het groeien en toen brak ons hart.
Hopelijk had je geen pijn in mama’s buik, kleine jongen. Ik weet dat je gevochten hebt, ik voelde je kracht, je wou leven maar het mocht niet zijn. Ik ben dankbaar dat ik je mocht dragen en ik zal er altijd voor je zijn, waar je ook bent, je bent een deel van mij, een deel van ons leven.
We nemen vandaag met veel liefde en warmte afscheid van je prille bestaan. Papa en mama zullen je altijd meedragen in ons hart, lief kleintje. We gaan je missen tot in de eeuwigheid en we zoeken je overal om ons heen, in elke fluistering, elke schreeuw.
Veel liefs en miljoenen zoenen,
Mama & papa
