Mijn zwangerschap verliep al vanaf week 20 heel moeilijk: ontstekingen, bloedingen…
Ik werd op 33 weken opgenomen met bloedingen en weeën. In het ziekenhuis vielen de weeën steeds weer stil. Wat waren we toen gerustgesteld, elke dag langer was een dagje verder in zijn groei. Mijn vliezen braken, maar omdat ik geen weeën had, wouden ze het rustig afwachten.
De dag nadien voelde ik een paar uur niets. Ik werd aan de monitor gelegd, maar ze vonden geen hartje. Ze kwamen een echo doen, maar op die echo was er ook geen beweging meer, geen kloppend hartje, niets meer. We kregen het nieuws dat het hartje gestopt was met kloppen.
Twee weken hadden we in het ziekenhuis zitten vechten, en plots is al je moed weg. Ik moest uiteindelijk ook nog bevallen, wat niet zo heel vlot ging. Ik kreeg weeënopwekkers, maar de centimeters ontsluiting kwamen heel traag, waardoor ik ontstekingen kreeg en het heel slecht met me begon te gaan: mijn hart, mijn bloeddruk… Het kostte me bijna mijn leven.
Na 24 uur was hij er eindelijk, een prachtig stil ventje! Ons ventje, ons sterretje! Ondanks de pijn genoot ik zo van mijn momentje met hem, ik heb hem nog 2 dagen heel dicht bij me gehouden op de kamer, ik kon heel mooi afscheid nemen, wat was hij mooi! De fotograaf van Boven De Wolken kwam mooie foto’s maken, al was dit mentaal heel zwaar.
Wat missen we hem zo…
Maar in ons hartje, daar zit hij altijd.
Zijn broers en zusje keken ontzettend naar hem uit. We telden al heel lang af, elke dag kreeg ik een kusje op mijn buik, elke dag kreeg ik de vraag: ‘Mama, hoelang nog?’, ‘Mama, het duurt zo lang’.
Ze keken er zo naar uit, maar de foto’s in ons huis van ons sterretje maken veel goed.
Overal vertellen ze over hun broertje!
En wat leek hij op zijn broers.
Zijn neusje, zijn gezichtje.
Ik vind het oprecht zo moeilijk. Omdat ik geen woorden vind voor hoe ik me voel. Ik snap soms ook mijn gevoel niet. Soms voel ik me schuldig omdat ik met de vraag zit: wat ging er zo mis dat je van ons werd weggehaald?
Was je ziek? Deed je hartje het slecht?
Wat nou toch?
Soms zijn er zo veel vragen die door me heen gaan.
Een mooie dienst heb je gekregen, een mooi plaatsje, waar we jou toch kunnen bezoeken, het mooiste plaatsje, waar ik nu het liefst ben! Om heel dicht bij je te kunnen zijn…
De pijn is intens, de gedachten zijn bij jou, de vragen maken me gek, mijn hartje dat me gevangenhoudt!
Mijn klein mannetje!
Mijn klein sterretje!
Mijn klein hartendiefje!
Zo dankbaar voor de steun in het ziekenhuis, door vroedvrouwen, door dokters, door de sociale dienst, door Boven De Wolken, een fotograaf naar mijn hart!
Zelfs wanneer het bij de fotosessie te zwaar werd, was hij er om ons op te vangen, om ons te vertellen dat het oké is om nu niet oké te zijn.
Het was oprecht zo lief, zo oprecht, zo behulpzaam.
Ik voel me oprecht geholpen door jullie.
Ik zou jullie fotosessies aanraden.
Want jullie zijn fantastisch dat jullie dit doen!
We sturen duizenden knuffels naar onze lieve Owen!
Duizenden kusjes! Want we houden zo veel van hem!
En dat gaat nooit meer anders zijn!
