Roosje
Foto’s van ons eerste wondertje heb ik niet. We hadden het geluk niet om van onze gynaecoloog de juiste ondersteuning te krijgen. Alles werd beslist voor ons… alles ging veel te snel! Hartverscheurende keuzes die eigenlijk geen keuzes waren, een gynaecoloog die zei wat we moesten doen, zonder dat we zelf het gevoel hadden enige inspraak te hebben, en plots was ons kleine meisje weg…
Het was woensdag, ik was 13,5 weken zwanger van ons eerste kindje en kreeg plots hevige buikpijn. In allerijl en met de nodige paniek gingen we naar het ziekenhuis. De spoedarts nam contact op met de gynaecologe van wacht. Van thuis uit kon zij al zeggen dat het innestelingspijn was en dat ze daarvoor niet naar het ziekenhuis zou komen. De spoedarts zelf was er echter minder gerust in en wou dat ik nog wat bleef om te kijken of de pijn zou afnemen.
‘Gelukkig’ kwam er plots een dame op de spoed met vaginaal bloedverlies. Ze wist niet zeker of ze zwanger was want ze had geen test gedaan, maar ze had ervoor wel al enkele maanden geen maandstonden gehad. De gynaecologe van wacht moest toch komen. Ik hoor haar nog zeggen: ‘Nu ik hier toch ben, ga ik die andere in box 5 ook maar geruststellen, zeker.’
Ik, die van box 5, mocht naar haar consultatieruimte. Gewoon even tonen dat alles oké is en me geruststellen zodat ik naar huis kon… Echter was wat we te horen kregen geen geruststelling. Allesbehalve!
De gynaecologe werd bleek en stil, muisstil… Plots zei ze dat ze de pijn niet anders kon verklaren dan met de term innestelingspijn, maar ze had wel slecht nieuws. Ons kindje had anencefalie, in ons geval betekende dit dat ze geen schedel had. Er waren wel wat hersentjes, maar die werden niet beschermd door een schedel.
De pijn die ik toen voelde was nog zoveel erger dan de innestelingspijn. Plots staat de wereld stil, je ziet van alles gebeuren, maar je hoort niets.
De dag erna had ik telefonisch contact met mijn eigen gynaecologe, zij raadde aan om een second opinion te vragen aan een gynaecologe die gespecialiseerd was in foetale afwijkingen. Ze had een consultatie geregeld voor ons op vrijdagochtend.
Met een bang hartje gingen we erheen. Daar kregen we te horen dat ons kindje effectief anencefalie had, maar er waren opties… alhoewel!
Ze was niet levensvatbaar, maar zolang ze in mijn buik zat leefde ze. Een geboorte zou ze niet overleven, de druk op de resterende hersenen zou te groot zijn, waardoor ze meteen na de geboorte zou sterven. Maar er waren opties, ik kon haar laten wegnemen, ik kon haar nog wat bij me houden of ik kon haar zo lang mogelijk bij me houden zodat de overige organen goed konden ontwikkelen en die konden we dan na de geboorte doneren aan andere baby’tjes die ze konden gebruiken en zo hun leventjes redden. Na het overlopen van de opties zei deze specialiste dat ze vlug even een 20 wekenecho ging afnemen en dan kwam ze bij ons terug om te horen wat we beslist hadden.
Noem me gerust egoïstisch, maar ik kon het niet, ik kon mijn meisje niet voelen groeien, wetende dat ik haar zou moeten afgeven en niet wetende of ze zou afzien tijdens de bevalling.
De specialiste kwam terug, we lieten haar weten dat we ons meisje zouden laten wegnemen. We kregen nog een vlokkentest en mochten naar huis.
Vrijdagavond zijn we nog naar mijn eigen gynaecologe mogen gaan, de keuze was gemaakt. We kozen voor medische abortus. Even kwam ter sprake of ik wou bevallen of liever een curettage wou… Onwetend koos ik de laatste optie.
Wat heb ik hier na 6 jaar nog steeds ongelooflijk veel spijt van! Had er mij op dat moment maar iemand verteld dat er, wanneer ik voor een bevalling zou kiezen, blijvende herinneringen gemaakt konden worden, zoals foto’s, hand- en voetafdrukjes, zaken die bij een curettage niet mogelijk zijn, dan had ik meteen de andere optie gekozen. Maar ik wist het niet en ik dacht er niet of onvoldoende bij na.
Nu, na 6 jaar, heb ik twee echo’s, meer niet… Alsof ze er nooit geweest is. Ik heb ze nooit in het echt kunnen bewonderen. Maar ik mis haar nog elke dag!
Correcte/volledige info is zo belangrijk en vooral deze organisatie (Boven De Wolken) is van onschatbare waarde! Ik wil met mijn verhaal mensen helpen die voor de keuze staan en niet de informatie hebben die ze nodig hebben om een bewuste keuze te maken. En ik wil vooral mijn bewondering en respect uiten voor Boven De Wolken. Dank jullie wel om alle fantastische ouders die de kans niet krijgen om hun wondertje te zien opgroeien een blijvende herinnering te geven.
