De dag dat we ons meisje in onze armen mochten nemen
Lief klein meisje,
Vanmorgen zijn we naar het ziekenhuis vertrokken. Met een krop in onze keel zaten we in de auto, alle twee niet goed geslapen. We reden met jou naar Leuven, wetende dat we zonder jou zouden moeten terugkomen.
Aangekomen op de verlosafdeling ving H. ons op en nam ons mee naar de kamer. Felle emoties kwamen plots naar boven. Het gevoel van: hier gaat het gebeuren, hier gaan we je ontmoeten, maar zullen we je ook moeten loslaten. Nadat we bekomen waren van deze eerste emoties, heeft H. ons meer info gegeven over het verloop van de dag. Wat een lieve vroedvrouw, ze nam zo haar tijd voor ons.
Daar was het moment waar we niet naar uitkeken, het moment dat ze jou gingen laten inslapen in mijn buikje. Dit deden ze zodat je later rustig geboren kon worden. Dr. C. en Dr. H. namen alle tijd om deze procedure op een rustige manier uit te voeren en stelden ons gerust. Voor ze hieraan begonnen, hebben we gevraagd of we nog eventjes naar je hartje mochten luisteren. Het geluid van je kloppend hartje hebben we een mooi plaatsje gegeven in ons hoofd. Met de klok in mama’s ooghoek: 10.40 uur was het moment dat je hartje stopte met kloppen. De volgende felle emoties kwamen naar boven. We hebben je stevig geknuffeld met jou tussen ons beiden.
Dr. R. kwam met de eerste medicatie om de bevalling in gang te zetten. We wisten dat we hierdoor moesten en hoopten dat het snel en vlot zou verlopen. Tijd om stil te zitten hadden we nog steeds niet gehad. Daar kwam H. met de wikkeldoekjes en kleertjes waar we iets moois mochten uitkiezen voor jou. Daarnaast had ze ook de koesterdoos van het Berrefonds bij zich om al eens in te kijken.
De namiddag ging traagjes voorbij, extra pilletjes die de tijd nodig hadden om hun werk te doen, de weeën die al stevig begonnen door te komen. We wachtten verder geduldig af. L. was begonnen aan haar shift, ze toverde regelmatig een lach op ons gezicht met haar fijne humor die toch gepast was. Tegen de avond deden de weeën geen deugd meer, tijd om de epidurale te laten plaatsen. Zo konden we weer even verder.
Er kwam schot in de zaak en alles werd plots heel ongemakkelijk in mijn lichaam. Was je op komst? Na nog eventjes te rusten, ontstond er een felle druk op mijn buik. De vroedvrouw en de gynaecoloog kwamen alles nakijken. Jawel, mijn lichaam was klaar om je geboren te laten worden. Spannend wat ons te wachten ging staan, we gingen ervoor. Nog geen 10 seconden later was je er, geboren in je vruchtzakje. De klok zei 23.29 uur. Je vruchtzakje werd opengeknipt om je eruit te halen. Je papa mocht je navelstrengetje doorknippen. Zo klein, ons tweede wondertje. Samen knuffelden we je en gaven je vele zoentjes. Ons dochtertje, zo mooi, zo teder. Lily gaven we je als naam, perfect voor jou, lieve schat. Je woog 620 gram en was 30 centimeter groot. De kleertjes die we voor jou hadden uitgekozen werden aangedaan en de vroedvrouwen namen al enkele foto’s. Daar was je dan, in je roze kleertjes, zo mooi, zo lief, zo schattig. Dan hadden we weer tijd om te knuffelen met ons drietjes, en vele knuffels van je grote broer Sepp. We zien je supergraag.
De volgende dag hebben we jou nog zoveel mogelijk dicht bij ons gehouden. Nog vele knuffels en zoentjes heb je gekregen. Wat lag je daar mooi in je mandje met je knuffel die we je gegeven hebben, zo zijn we altijd bij jou. De fotograaf van Boven De Wolken is in de namiddag prachtige foto’s van je komen nemen, zoveel herinneringen gemaakt op zo een korte tijd.
Toen kwam het moment dat we je moesten afgeven. Vreselijk… We zouden je nooit meer vasthouden, geen kusjes meer geven, niet meer zien, nooit zien opgroeien tot een flinke grote meid. Maar o, wat ga jij voor ons het mooiste sterretje zijn aan de hemel!
Lieve Lily, lief dochtertje
Je bent ons sterretje voor altijd
