Vrijdag 18 september 2020
Wat een doodgewone drukke avond zou moeten worden (16 wekenecho voor mama, ik met onze oudste zoon Thieu naar de dokter) werd plots de start van een lange lijdensweg. De, in mijn hoofd, retorische vraag: “Hoe was het bij de gynaecoloog?” werd onverwacht anders beantwoord. “Niet zo goed, ze hebben iets gezien aan haar hersenen.”
Maandagochtend werden we al verwacht in het UZ Leuven. Er volgden enkele onderzoeken (scans, erfelijkheidsonderzoek…) en daarna volgde het verdict: er was te veel hersenvocht aanwezig, maar het was te vroeg in de zwangerschap voor een juiste prognose… Op de vraag wat we mochten verwachten, antwoordde de dokter dat ze het vermoeden hadden van een waterhoofd en dat ze niet wisten of Livs hersenen voldoende zouden ontwikkelen.
Daarop volgden zes weken vol bang afwachten met om de twee weken een afspraak bij de professor om de toestand verder op te volgen. Elk bezoek gaf ons meer hoop: de hersenen ontwikkelden tegen de verwachting in goed, en bij onze laatste consultatie op donderdag 29 oktober gingen we hoopvol naar huis. Er was opnieuw/nog steeds een kans dat we een gezonde dochter konden krijgen.
Enkele dagen later gaf je mama aan dat ze je al even niet meer goed had gevoeld. Ze ging naar het ziekenhuis voor een korte echo, om ons gerust te stellen, dacht ik. Plots stond net zoals jouw hartje ook onze wereld stil. Wekenlang stond alles in het teken van je gezondheid, ging alles beter, en plots stopte onze strijd, we konden niet meer verder vechten.
Drie dagen na dat vreselijke nieuws kwam je ter wereld. Een klein minimensje met alles erop en eraan. Wat hadden we je graag horen huilen… Die avond volgde een bezoek van je grote broer en tegen alle verwachtingen in voelden we toen vooral trots. Trots op een mooie dochter zoals jij. De volgende ochtend kwam een fotografe van Boven De Wolken om je te fotograferen. Het was een intiem moment waarbij we nog heel dicht bij elkaar zijn geweest, net voor ons afscheid.
De week die daarop volgde beleefden we in een waas: dichte familie en vrienden kwamen op bezoek, er moest van alles voor jou en ons geregeld worden, en ook je broer had nood aan zijn dosis aandacht. De periode die daarop volgde was het zwaarst. Het gemis, de leegte en het idee van hoe het had moeten zijn komen en kwamen vaak hard binnen. Een jaar geleden mochten we kennismaken en moesten we afscheid nemen. Weet dat we je nog altijd erg missen en dat je er altijd bij hoort!
Liv Vanvinckenroye, 6 november 2020
