Hi! Mijn naam is Manon, 29 jaar (soon-to-be 30) en ik woon in een kleine gemeente in Oost-Vlaanderen.
Na een fase van ‘ik wil absoluut geen kinderen’, ben ik uiteindelijk in mei 2018 gestopt met mijn pil. ‘We zien wel’ was een zinnetje dat zowel ik als mijn vriend heel vaak gebruikten. Die ‘we zien wel’ werden 16 maanden wachten op een positieve test. Mentaal heb ik afgezien, vooral wanneer we naar de 12 maanden toe gingen. Dan zat ik elke maand te wenen op het toilet omdat ik dan ook tegen mijn vriend moest zeggen dat het niks was.
In september 2019 gingen we naar Bali, een beetje rondtrekken en alles loslaten. We hebben heel hard van die reis genoten en ik voelde dat ik ook opnieuw tot rust kwam. Gewoon genieten en naar niks moeten kijken, geen enkele druk.
Toen we thuiskwamen ging alles goed en enkele dagen later moest ik mijn menstruatie krijgen. Tot ik op een dinsdag naar mijn app keek en ik doorhad dat ik mijn menstruatie eigenlijk al had moeten krijgen. Zou het? Ik had geen zwangerschapstest meer liggen, dus ik haastte me naar de winkel. Eenmaal thuis ging ik meteen naar boven, plaste ik in een potje en dumpte ik de stick erin. Ik wachtte (on)geduldig op het resultaat en het plusteken werd al gauw zichtbaar. Ik was in shock en begon te trillen. Ik was op dat moment ook een beetje angstig omdat het nu eindelijk zo ver was. Mijn vriend was euforisch en we konden het allebei niet geloven. Een dag voor mijn verjaardag kreeg ik de uitslag van het bloedonderzoek: overduidelijk zwanger! En zo begon het plannen. De eerste 3 consultaties bij de gynaecologe werden vastgelegd en stiekem droomden we beiden al van namen en onze toekomst.
Rond 6 weken kreeg ik wat bloedverlies. We gingen naar spoed, maar zagen dat alles tiptop in orde was. Ook tijdens de 8 wekenecho was alles goed: een sterke hartslag en ons kleintje bewoog ook goed. Hij/zij zag er wat uit als een alien. Maar ’t was wel onze alien. Onze ouders waren al op de hoogte en waren over the moon. Net voor ik 11 weken ver was, hadden we het ook aan de neef van mijn vriend verteld tijdens een etentje samen. Een dag later vertelde ik het ook aan één van mijn beste vriendinnen.
De dag erna begon ik op mijn werk hevig te bloeden. Ik had geen buikkrampen, maar ik wist dat dit niet goed was. Ik was de dag ervoor van de trap geslierd, maar was niet gevallen en kon mijn evenwicht behouden. Dat heeft het waarschijnlijk in gang gezet. Het bloeden deed me echt denken aan een hevige menstruatie. Ik belde mijn vriend, reed naar huis en samen reden we naar spoed. Eenmaal daar aangekomen, werd ik onderzocht en werd het muisstil. De assistent-gynaecologe legde haar hand op mijn been en zei dat het hartje gestopt was met kloppen en dat ik een ‘missed abortion’ had. Ons kleintje werd geschat op 10 weken terwijl ik 11 weken en 1 dag ver had moeten zijn. Ik kreeg mijn opties uitgelegd: de beste optie was afwachten, want de natuur was z’n ding al aan het doen. Indien dit niet zou doorzetten, moest ik pilletjes innemen, die ze mij al had meegegeven naar huis. Wanneer ik te veel zou bloeden, moest ik meteen contact opnemen met spoed of de gynaecologe voor de volgende stappen.
De dag erna werd ik wakker en begon mijn horrorverhaal. Ik begon rond 7.00 uur in de ochtend klonters bloed te verliezen. Mijn vriend moest weg, dus ik belde naar mijn mama of zij tot bij mij kon komen, want dat ik het niet zag zitten om alleen te zijn terwijl ik zoveel bloed verloor. Rond 9.00 uur kwam ze bij me thuis aan en toen ze in de badkamer keek, schrok ze. Er was een spoor van bloed te vinden tot aan het toilet. Telkens wanneer ik naar het toilet moest, liep het bloed van mijn benen naar beneden en strompelde ik tegen de muur aan om naar het toilet te kunnen gaan. Toen ik daar neerzat, moest ik al vrij snel terug naar mijn bed omdat ik anders het gevoel had dat ik ging flauwvallen. Dit ging zo even door, tot mijn mama besloot dat het genoeg was. Ik zag lijkbleek en mijn lippen begonnen blauw te zien. Ik draaide voor de zoveelste keer weg en ze kon het niet meer aanzien. Ik vertelde haar dat ze eerst moest bellen naar mijn vriend voor ze de ambulance ging contacteren. Mijn vriend was vrij snel thuis en toen hij me zag, nam hij meteen zijn telefoon en belde naar de ambulance. De ambulance kwam aan, maar het werd snel duidelijk dat ook de brandweer moest komen om mij uit het huis te krijgen.
Eenmaal aangekomen in de spoed ging ik in shock en zei ik eerst nog tegen mijn vriend dat ik geen zin meer had om te vechten. Ik was op. Mijn lijf had genoeg afgezien. Ik werd opgehaald om een spoedcurettage te ondergaan. Ik weet nog dat de anesthesist zei: ‘Je bent nog jong, je hebt nog tijd genoeg.’ Toen zei ik heel uitgeput dat die commentaar echt overbodig was. Ook al bedoelde hij het hoogstwaarschijnlijk goed en was het om mij moed in te spreken, dat zinnetje blijft me tot vandaag nog bij.
De spoedcurettage was goed verlopen en ik moest een nachtje blijven. De volgende dag mocht ik naar huis nadat ik mijn liter ijzer via een infuus gekregen had. Ik wou helemaal niet naar huis. Naar onze thuis. Maar dat voelde zo niet meer. Onze thuis was plots weer een huis met bakstenen.
Ik ben mentaal heel diep gegaan en had nooit gedacht dat het zo een impact op mij ging hebben. Je bent dan eindelijk zwanger en je hebt eindelijk hoop. Tot wanneer de grond van onder je voeten wegvalt. Gruwelijk, onmenselijk én je twijfelt nog meer aan jezelf dan voorheen. Ja, ik wist dat ik zwanger kon worden, maar wat was ik ermee? Dat heelde mijn wonden niet. Dat zorgde er niet voor dat het plots allemaal beter ging. Mijn toekomstbeeld brak in duizenden stukjes. Gedaan. Voorbij. Ik huilde dagen-, nee, wekenlang. Tot wanneer mijn tranen op waren. Letterlijk. Er kwam niks meer uit. Ik werd kwaad, wou met dingen gooien en eens goed roepen. De nacontrole kwam dichterbij en ik kreeg rond die periode ook mijn eerste menstruatie na mijn miskraam.
Tijdens de nacontrole zag de gynaecologe dat het goed was en we kregen groen licht. Ik en mijn vriend besloten dan ook om ons verhaal verder te zetten, want je weet nooit hoelang het deze keer zou duren. In januari 2020 was het al zo ver en had ik een nieuwe positieve zwangerschapstest. Ik was bang. Van in het begin had ik er geen goed gevoel bij. Ik ging bij mijn mama en ik begon te wenen en zakte door mijn knieën op de keukenvloer. Ik zag het meteen heel donker in en wist niet goed hoe ik met dit nieuws moest omgaan. Ik zat nog volop in het rouwproces van ons eerste kindje. Ik had helemaal niet verwacht dat het zo extreem snel zou gaan. Ja, ik weet het. Als je niks van voorbehoedsmiddelen gebruikt, dan kan je dat toch wel ergens verwachten, hoor ik jullie al denken. Maar oprecht… neen. Als je er eerst zo een hele tijd over moet doen, dan verwacht je dat niet.
Ik nam opnieuw contact op met mijn gynaecologe en deze keer mocht ik al voor een eerste echo gaan op 6 weken en 3 dagen. De rit naar het ziekenhuis was iets waar ik voorheen naar uitkeek, maar wat nu een nachtmerrie was geworden. Ik zat soms te trillen in de auto van de stress die door mijn lijf aan het gieren was. Op die eerste echo was alles goed, er was al een sterke hartslag en er viel een last van mijn schouders. Al duurde dat gevoel maar voor even. Ik had zoveel schrik dat mijn lichaam me nog eens in de steek ging laten en was het vertrouwen volledig kwijt. Ik liet elke week mijn bloed trekken en onderzoeken. Om iets van ‘controle’ te hebben.
Ook de echo op 8 weken verliep goed en ons tweede kleintje zat mooi op schema. Op 11 weken belandde ik opnieuw op spoed met mijn vriend omdat ik een bloeding had. En daar was je dan… Sterke hartslag en mooie bewegingen. ‘Alles ziet er goed uit’, hoor ik de assistent-gynaecologe nog zeggen. Ook mijn eigen gynaecologe zei dat ik geen schrik moest hebben voor de echo op 12 weken. O, wat had ze dat niet mogen zeggen…
De dag van de 12 wekenecho was aangebroken en opnieuw liet ik mijn tranen lopen in de auto en liep ik over van de stress. Toen mijn gynaecologe me grondig onderzocht, leek alles in orde te zijn. Ze zei dat ik mocht ademen en dat alles er echt goed uitzag. Ze wou wel dat ik even rond ging lopen zodat ons kleintje zich zou draaien zodat ze alles goed kon opmeten. Na een kwartiertje mocht ik opnieuw naar binnen, maar ons kleintje lag nog niet optimaal en het was nog steeds moeilijk om goed te meten. Van een inwendige echo naar een uitwendige en omgekeerd. Ze ging de echo bijna afronden, want het ging toch niet lukken, tot ze plots iets deed aan haar scherm en ze iets opmerkte. Ze zette het beeld stil en wees de plek op het hoofdje aan terwijl ze zei: ‘Dit hoort hier niet te zitten.’ En daar ging mijn wereld weer… Ik zei tegen mijn vriend dat ik het wist, dat het toch niet oké ging zijn, en ik was in alle staten. Mijn gynaecologe kon nog niet meteen zeggen wat het was, maar wel dat het dus echt niet goed was. Ze belde naar een collega en ik mocht er de volgende dag al langs.
Toen zij mij de volgende dag onderzocht, was haar verdict duidelijk: de zwangerschap moest afgebroken worden, want ons kleintje ging niet levensvatbaar zijn en hoogstwaarschijnlijk de zwangerschap niet overleven, laat staan de bevalling. Er werd ook meteen een vlokkentest gedaan waar we na 10 dagen het resultaat van gingen hebben en op die dag werd onze volgende afspraak ook in de planning gezet.
Ondertussen zocht ik allerlei studies op, want de gynaecologe sprak over een encephalocele aan de zijkant van het hoofd. Maar helaas… Ik vond weinig informatie en de toekomst zag er allesbehalve rooskleurig uit. Ik nam contact op met het UZA en daar mocht ik 2 dagen later al langs gaan. Mijn vriend mocht niet meer mee naar binnen en moest buiten op mij wachten. Ik heb de hele weg naar de afdeling gehuild omdat ik mij zo alleen voelde. Toen ik binnen mocht bij de prof en hij begon met het onderzoek werd het voor hem ook meteen duidelijk: de zwangerschap moest afgebroken worden. Daar ging mijn laatste sprankeltje hoop. Hij sprak zelfs nog van een zeldzaam syndroom ‘Meckel-Grüber’ omdat de darmen en de nieren witter leken op de echo. Indien dat het geval was, dan moesten zowel ik als mijn vriend drager zijn van dat gen, en gingen we moeten overschakelen op genetische ivf.
Toen onze afspraak aangebroken was in AZ Maria Middelares, werd ons verteld dat we een dochtertje kregen en dat er geen verdere afwijkingen te zien waren in de vlokkentest. Ze nam nogmaals een echo en zei dat haar hartje heel sterk klopte en dat ze voor de rest wel op schema lag. Op dat moment wou ik dat niet horen, want ik moest de zwangerschap stopzetten. Om dan te horen hoe goed ze het wel niet deed, deed verschrikkelijk veel pijn. Pijn om te weten dat je het hartje van je dochtertje moet doen stoppen omdat er geen kans is op overleven buiten je baarmoeder.
De volgende dag had ik contact met de psychologe van het ziekenhuis via videocall en in de namiddag moest ik mijn pilletjes gaan innemen om mijn baarmoeder al weker te maken. Hierdoor kon het ook al zijn dat haar hartje zou stoppen. Een twintigtal minuten na het innemen van de pilletjes kreeg ik al krampen toen we op weg waren naar de hoofdverpleegkundige om onze opties te bespreken.
We kozen ervoor om je te laten cremeren omdat we je zo dicht bij ons konden houden. Twee dagen later, op 15 weken, ben ik bevallen van ons dochtertje Liv*. Ze was zo mooi, zo prachtig en zo af. Ze moest alleen nog maar groeien. We hebben haar enkele uren bij ons kunnen houden, maar moesten zelf foto’s nemen omdat de fotografen van Boven De Wolken niet binnen mochten door COVID-19. Althans, dat werd zo aan ons verteld, maar blijkbaar was dat foutieve informatie. Ik heb haar zo bewonderd en ik keek ook helemaal niet naar haar hoofdje. Ik ben blij dat ik haar gezien heb en dat we samen afscheid van haar hebben kunnen nemen. Het was duidelijk dat ze het nooit had gehaald buiten mijn baarmoeder, maar het deed (en doet) verdorie zoveel pijn. Er staan al zoveel littekens op mijn hart en mijn beide kindjes hebben een stukje van mijn hart mee naar waar ze ook zijn.
Enkele maanden na mijn bevalling van ons Liv* was ik opnieuw zwanger. Ze hebben er beiden een broertje bij. Wanneer Mats oud genoeg is, gaan we hem de foto’s tonen van Liv* en hem over zijn zusje en ons eerste kindje vertellen.
Voor mijn verwerkingsproces heb ik ook een blog geschreven, deze blog kan je vinden via https://manoewne.wixsite.com/mamavanregenbogen. Hier kan je mijn gedachten en gevoelens doorheen de verschillende fases van mijn verdriet lezen. Ik hoop dat ik er mensen mee kan helpen en ervoor kan zorgen dat ze zich niet alleen voelen.
