Het verhaal van onze kleine Mauro
Het begon allemaal op 2 november 2019 toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Eerst werd ik overmeesterd door een gevoel van onzekerheid. Ik kon amper geloven dat het echt was. Maar stilletjes aan wende het gevoel en besefte ik dat we mama en papa gingen worden. En eerlijk gezegd, dat wende snel. Wat was dat leuk. Ook het feit dat vrienden en familie werkelijk een gat in de lucht sprongen toen we het leuke nieuws brachten, maakte ons diep gelukkig.
De eerste maanden vlogen voorbij en iedereen mocht het weten. Nieuwsgierig stapten we af en toe een babywinkel binnen. De kans dat we daar met lege handen buiten kwamen was bijna onbestaande. We smolten helemaal weg bij het zien van schattige babykleertjes. Halverwege februari hadden we een bedje gekocht, dat Mathias nog datzelfde weekend in elkaar timmerde. We stonden samen naast je bedje en deden alsof je er al was. Je was zo welkom.
Na dat weekend was het nog eens tijd om naar de gynaecoloog te gaan. Dit waren momenten waar we enorm naar uitkeken. We waren ondertussen al halverwege de zwangerschap en alles verliep tot nu toe perfect. We hielden geen rekening meer met het feit dat er nog iets fout kon gaan. Tot die dag. Tot de dokter ons vertelde waar het schoentje knelde. Tranen rolden over mijn wangen en vol ongeloof luisterden we naar wat de dokter te zeggen had. Verward wandelden we terug naar buiten en pas later begon alles door te dringen. Er volgden vier turbulente weken vol angst, verdriet en hoop. Hoop is er altijd geweest, in ons hart dan toch. In ons hoofd wisten we dat de kans vrijwel onbestaande was dat dit nog goed kwam.
Vier weken later kwam een einde aan deze onzekerheid. De hoop was verdwenen en maakte plaats voor ongelooflijk veel liefde. We wilden niet dat jij je leven lang pijn en leed zou moeten hebben. Wij wilden jouw pijn dragen, dat is onze taak als liefhebbende ouders. Op 19 maart 2020 kwam jij ter wereld. Heel stil. Geen gekrijs en geen gehuil. Een omgekeerde wereld, je bent gegaan nog voor je bent geboren. Het was niet jij, maar wij die huilden toen je ter wereld kwam. Maar het meest overheersende gevoel op dat moment was toch wel trots. Wat waren we trots toen we je voor het eerst in onze armen hadden. Het was net alsof je vredig lag te slapen en het leek haast of we even vergeten waren dat je niet meer was.
We hadden vooraf zorgvuldig je hemdje gekozen uit een grote doos van het Berrefonds. We wilden dat je er goed uitzag. De dag ervoor, vooraleer alle winkels ’s middags moesten sluiten voor de eerste lockdown, ben ik ook nog snel twee mutsjes en een beertje gaan kopen. Het beertje is altijd bij jou geweest nadat je geboren werd. En nu, een jaar later, is dit nog steeds heel belangrijk voor ons.
Na een korte nacht in het ziekenhuis werden we vrij vroeg wakker. Vooral Mathias was vroeg wakker en hij was je al de hele tijd aan het bewonderen. Hij kon zijn ogen niet van je afhouden. We profiteerden ervan om je in alle rust nog eens vast te pakken en te knuffelen. Dat deed deugd. Wat volgde was een hectische dag vol emotie. Eerst naar het stadhuis om je aan te geven, daarna terug naar het ziekenhuis om je op te halen in het mortuarium. En dan samen naar huis. Met ons drietjes.
Toen we een half uurtje thuis waren, was vrijwilliger Yannick van Boven de Wolken daar al. Boven de Wolken is een organisatie die professionele foto’s maakt van stil geboren baby’s. Het deed deugd om met je bezig te zijn om dan de perfecte foto te kunnen vastleggen. Het was ook een echt gezinsmoment. Even konden we alle miserie vergeten en toch ook een beetje van jou genieten. Dat deed deugd en tot op vandaag zijn de foto’s nog steeds heel waardevol.
Na de shoot van Boven de Wolken zijn onze ouders ook nog eens langsgekomen om jou te bewonderen. Ook zij waren blij om jou eens te zien en te kunnen vasthouden.
De tijd was voorbijgevlogen en het moment waarop we definitief afscheid moesten nemen naderde. Tijd voor een laatste kusje, een laatste knuffel, een laatste blik.
Om 16 uur werden we verwacht in het crematorium en het viel ons zwaar om je daar te moeten achterlaten, alsof we een stuk van onszelf kwijtraakten. Het was het einde van de periode met jou. Fysiek dan toch. Het was tegelijkertijd ook de start van een zoektocht naar een levensweg zonder jou. Een zoektocht die op vandaag nog steeds bezig is en die waarschijnlijk nog lang zal blijven duren. Hierbij krijgen we de hulp van de fantastische vzw De stilte omarmd.
Het is vreemd om iemand zo hard te missen die je niet echt hebt gekend. De herinneringen die we hebben zullen we altijd blijven koesteren. Je bent voor altijd ons eerste kindje, die van ons trotse ouders maakte.
Liefs,
Jouw mama en papa
