Liefste Rosalie,
Januari 2020 begon voor je papa en mij als een nieuwe start. Het mooiste jaar dat komen zou, want op 30/1/2020 hadden we een positieve zwangerschapstest in handen. Op de allereerste afspraak bij de gynaecoloog liet je meteen het beste van jou zien, want op 6,5 weken flikkerde je hartje al mooi op echo. Ons klein koffieboontje, wat waren we nu al zo trots. Tijdens de volgende echo’s liet de gynaecoloog ook al duidelijk weten wat voor sterk babytje jij was, een vlot zwemmertje die ze achterna moest om een goeie echo te kunnen maken.
Elke echo, elke bezoekje aan de vroedvrouw, de nipt-test, de suikertest,.. : alles ging van een leien dakje. Je was een voorbeeldige baby die mijn zwangerschap uiterst gemakkelijk maakte. Je kon me laten genieten en dromen zonder klachten. Tijdens de lockdown in april maakten we alvast jouw kamertje in orde, en jouw mooie kleertjes en tetradoeken volgden snel. Toen ik zes maanden zwanger was, was alles voor jouw komst al klaar en droomden we des te harder over jou. Elke dag voelde papa aan mijn buik, jouw warm huisje. Elke dag praatten we tegen jou, en jij reageerde met de schattigste schopjes terug.
Toen ik 36 weken en drie dagen was, wilde jij ter wereld komen. Mijn water brak, en we waren plots dolenthousiast, want jij zat er aan te komen! We gingen naar het ziekenhuis en wachtten geduldig op weeën. Een dagje later, op zestien september, begonnen de weeën, en wat waren ze hevig! Na een tijdje vroeg ik om een epidurale verdoving, zodat ik wat kon ontspannen. ’10 centimeter!’ Zei de vroedvrouw ineens. Ongelooflijk hoe enthousiast we waren, want we gingen jou binnen de kortste keren in onze armen hebben. De bevalling verliep sereen, kalm en vlot. Papa moedigde mij met de liefste en zachtste woorden aan, terwijl de gynaecologen mij eerder krachtig en joelend aanmoedigden. En wat deed je dat goed Rosalie, je zorgde er voor dat ik bevallen bijna een eitje vind. Om 9u36 kwam je ter wereld. Papa en ik waren euforisch, haast heroïek. Ik pakte je aan, dolgelukkig, en ik had niet door dat je niet huilde. Na 2 seconden werd je van ons weggepakt, je huilde niet en gaf geen kick. Eerst dachten we dat je gewoon een duwtje in de rug nodig had, niets bijzonder. We waren bang, maar hadden er vertrouwen in. Tot er meer en meer medici in de verloskamer liep. Een NICU-team, een MUG team, een kinderarts,.. 45 minuten lang hebben ze alle moeite van de wereld gedaan om jouw hartje aan de praat te krijgen, maar alle hulp mocht niet baten. Je hartje was ergens tijdens de bevalling al gestopt met kloppen, en dit is ons onopgemerkt gebleven. Zo sereen en kalm als de bevalling was, zo sereen en kalm ben jij van ons weggegaan. Je hebt ons geen tekens van nood gegeven. Voor jou is het allicht zo snel gegaan, dat je ons niet kon waarschuwen. En daarin berusten we ons, lieve Rosalie. Dat je geen pijn hebt gehad. Dat je enkel de warmte van mijn buik hebt gekend, en nooit honger hebt geleden. Dat je het 8 maanden lang goed hebt gehad, en alle liefde van ons hebt gevoeld. Dat je van ons mama en papa hebt gemaakt. Dat je de allermooiste, en liefste baby bent.
Je zal nooit alleen zijn Rosalie, wij zijn altijd bij jou. En jij bent altijd bij ons.
Dikke kus, mama & papa.
