22 december 2017, de dag dat ons leven voorgoed veranderde… We verloren jou, Lou, geboren op 23 weken en 5 dagen zwangerschap, dapper kwam je in de wereld, met je 700 gram en 32 cm groot was je best een kereltje voor die duur van de zwangerschap. Nog voor je geboren werd wisten we dat we die dag ook afscheid van je zouden nemen ondanks dat jij zo welkom was… Ik had veel gedaan om van je te houden, leren houden… Niet altijd gemakkelijk als je in een zwangerschapsdepressie terechtkomt en weinig mensen je begrijpen, maar net nu je zo welkom was, moesten we je afgeven.
De dokters gaven je weinig kansen. 25% kans op overleving, maar bijna geen kansen op een normaal en gezond leven. Een leven zonder zorgen was voor jou niet weggelegd en daarom besloten we je waardig te laten gaan zonder je meer pijn te doen, maar in de tijd dat je bij ons kon zijn zoveel mogelijk van je te genieten en je alle liefde te geven die we konden geven.
Dezelfde dag kwam Boven De Wolken foto’s maken van ons intens verdriet en ja, dat was vreselijk… Het intense verdriet, machteloosheid… het staat allemaal op foto maar ook de liefde en geborgenheid die we je wilden geven zie je terug.
Toen begon het pas echt. Hoe gaan we afscheid nemen? Hoe vertellen we dit aan onze andere kindjes? Je zit met zoveel vragen en eigenlijk niemand kan een antwoord geven.
Je krijgt ook zoveel info, je wordt overweldigd.
Ikzelf had een paar dingen uitgemaakt. Zo wou ik bijvoorbeeld geen lactatieremmers nemen omdat ik een moedermelkjuweel van jou wou en dat is me ook gelukt. Bijzonder intens, maar een herinnering for a lifetime.
We belden een begrafenisondernemer en begonnen aan het regelen van de uitvaart. We besloten ook dat we ons verdriet wouden delen met iedereen die ons dierbaar is. Want een kind verliezen hoort geen taboe te zijn en het verdriet errond mag worden getoond.
Ik heb veel gesprekken gehad met Alexandra, de dame van het uitvaartcentrum. Je begrafenis moest perfect zijn. Een waardig afscheid, want je was niet gewoon gestorven, je had ook geleefd en je was echt een deel van ons gezin.
Ik schreef zelf tekstjes voor tijdens de uitvaart, ik kleedde je nog om, ik heb je elke dag gewiegd en tegen je gebabbeld, samen met jou muziek gekozen voor je afscheid.
Ook met de kindjes zijn we bij jou geweest en wouden we een deel van ons met jou meegeven. Kleine dingen zoals onze handen op jouw kistje, een beertje dat bij elk van ons gelegen had, een dekentje dat we speciaal voor jou gekocht hadden.
De uitvaart was vreselijk… Ik heb je zelf nog in je kistje gelegd en afscheid van je genomen. Tot we elkaar weerzien…
Samen met je papa droegen we je naar voor in de aula. Je allerlaatste reis, die deed je samen met ons.
De dagen na de uitvaart liep ik verloren. Verloren in verdriet… een zee van tranen… Zoekend naar antwoorden waarom ik zo plots ben bevallen van jou. Waarom we toch maar afscheid moesten nemen.
Ik was boos op mezelf, mijn omgeving, maar eigenlijk gewoon intens verdrietig…
Ik zoek veel afleiding. Het is ook nodig… Jou verliezen gaf me ook veel kracht. Ik ben heel eerlijk en open in het verlies van jou en de verwerking ervan. Ook al is dat niet gemakkelijk, maar het leert de buitenwereld misschien hoe ze ermee kunnen omgaan en wat ze kunnen betekenen. Daarvoor startte ik zelf ook een blog. Zodat mensen begrijpen dat een kind verliezen geen taboe is en dat hoe moeilijk het is ons leven verder draait. We kijken naar de toekomst, Lou, met jou in ons hart. Voor altijd.
