Met pijn in mijn hart lees ik hoeveel ouders een sterrenkindje hebben. Gelukkig zijn jullie er om een laatste fijne hulp te bieden, had dit maar vroeger ook zo geweest. De enige uitleg die ik kreeg, nadat ons dochterje (6d oud) in 1971 gestorven is: ‘ween maar niet, volgend jaar lig je hier terug!!!’ Maar dan kan dit nooit hetzelfde kindje zijn, ik heb geen enkele foto van haar. Het alleen naar huis gaan in een leeg huis en zonder begeleiding is moordend hard…..In 1974 is onze Lieven geboren: 10 dagen kliniek door keizersnede,10 dagen thuis en dan moeten vaststellen dat hij hetzelfde had als zijn zusje (hartklep die niet sloot). Is na 2 weken overleden in het UZ van Gent, zonder hem niet één keer te mogen vastnemen. Hij is in de operatie gebleven, dezelfde dag hem niet meer mogen zien. De volgende dag afscheid kunnen nemen in het mortuarium (ijskoude ruimte), alles zonder dat er maar één iemand iets zei tegen ons en dan mag je vertrekken met lege handen. Van ons Christa hebben we geen enkele foto maar van Lieven gelukkig een paar fotootjes. We hebben dan gelukkig nog een zoon gekregen in 1972 die gezond is en daardoor hebben we nu 2 prachtige kleinkinderen gekregen. Maar de pijn en gemis zijn voor ons ganse leven. Proficiat voor de mooie begeleiding van deze mensen!