Vol bewondering en emotie, maar vooral diep respect heb ik het programma gezien van Bruno Wyndaele met Lieve Blancquaert en een dame van uw mede oprichters en initiatiefnemers, haar naam ben ik vergeten. Ook wij hebben in 1973 een overleden dochtertje gekregen. Ik heb er geen afscheid van mogen nemen en heb haar ook niet vast mogen nemen. Zij is direct na de bevalling bij mij weggehaald, ik heb haar nauwelijks gezien. Ze werd zoals uw medewerkster zei: “weggemoffeld”. Toen ik vroeg of ik haar nog mocht zien zei mijn, inmiddels overleden man: “het is beter dat je haar niet meer ziet.” Hij heeft haar wel gezien en vastgehouden, hij heeft er nooit meer over willen praten als ik er naar vroeg. Nu bijna 45 jaar later gaat er praktisch geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Ik herinner mij haar gezichtje wel omdat ik tijdens de bevalling rechtop ben gaan zitten, maar wat zou ik blij geweest zijn met een foto van haar. Op haar grafzerkje stond: “Licht achter de horizon”, inmiddels heb ik haar op laten graven en cremeren. Haar as staat, evenals dat van mijn man, in mijn woonkamer en daar ben ik heel blij mee. Ik wens u heel veel succes met uw werk en dat het maar heel veel rust mag geven aan alle ouders die dit overkomt. Met vriendelijke groet, Kitty ter Huerne.